Τέσσερα διηγήµατα που αποτελούν µία από τις κορυφαίες συγγραφικές στιγµές του Τόµας Μπέρνχαρντ. Στο πρώτο, διακαής πόθος του ετοιµοθάνατου Γκαίτε είναι να συναντήσει τον φιλόσοφο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και, µέσω αυτού του αναχρονισµού, µια ιλαροτραγική αφήγηση αποτυπώνει το παράλογο του θανάτου. Στο δεύτερο, ο ήρωας, εγκλωβισµένος σε ένα ασφυκτικό γονεϊκό περιβάλλον, βρίσκει καταφύγιο σε κάποιο σκοτεινό, σχεδόν εφιαλτικό χώρο και σανίδα σωτηρίας σε ένα βιβλίο του αγαπηµένου του φιλοσόφου. Ακολουθεί το διήγηµα όπου παρακολουθούµε δύο φίλους που ανακαλούν µε φρίκη αλλά και πολύ µαύρο χιούµορ την τραυµατική παιδική τους ηλικία. Στο δε τελευταίο διήγηµα ένα όνειρο καταστροφής αποδοµεί τα παραδεδοµένα συµβατικά κοινωνικά ιδεώδη. Τελικά, η ίδια η λογοτεχνία του Μπέρνχαρντ είναι ένας κρυψώνας από την παραφροσύνη της ζωής.
Γράφει ο Γιάννης Δρούγος //
Thomas Bernhard «Ο Γκαίτε πεθένει», Μετάφραση: Σοφία Αυγερινού, Εκδόσεις Κέλευθος
Όσες γραμμές κι αν γραφτούν για τον πολυβραβευμένο Αυστριακό πεζογράφο – ποιητή – θεατρικό συγγραφέα Thomas Bernhard, πάντα θα είναι λίγες άρα ποτέ αρκετές ώστε να περιγράψουν και να αναλύσουν σε απύθμενο βάθος το μεγαλείο της συγγραφικής του τέχνης, την έλλειψη φραγμού στον λόγο του, την τεχνοτροπία του, τις σαγηνευτικές εμμονές του, το ευφυές παιχνίδι του με τη γλώσσα αλλά και με το παράλογο της ζωής. >>>