"Αυτό που αγαπώ στην Ιαπωνία είναι οι Ιάπωνες - οι φτωχοί, απλοί άνθρωποι αυτής της χώρας. Είναι θεϊκοί. Δεν υπάρχει τίποτε σε αυτόν τον κόσμο, που να πλησιάζει την απονήρευτη φυσική τους χάρη. Δεν την έχει καθρεφτίσει κανένα βιβλίο γραμμένο μέχρι τώρα. Και αγαπώ τους θεούς τους, τα έθιμά τους, τις ενδυμασίες, τα κελαηδιστά και ριγηλά τραγούδια τους, τα σπίτια τους, τις προκαταλήψεις τους, τα ελαττώματά τους.
Και πιστεύω πως η τέχνη τους είναι τόσο περισσότερο προχωρημένη από την δική μας, όσο και η αρχαία ελληνική τέχνη ήταν ανώτερη από τα πρώτα καλλιτεχνικά σκαλίσματα της Ευρώπης -θεωρώ πως υπάρχει περισσότερη τέχνη σε ένα χαρακτικό του Χοκουσάι ή των διαδόχων του παρά σε έναν πίνακα δέκα χιλιάδων δολαρίων- όχι, σε έναν πίνακα εκατό χιλιάδων δολαρίων. Εμείς είμαστε οι βάρβαροι! Αυτά τα πράγματα δεν τα νομίζω απλώς: είμαι βέβαιος μέχρι θανάτου για αυτά. Εύχομαι μόνο να μπορούσα να μετενσαρκωθώ σε ένα μωρό από την Ιαπωνία, για να μπορούσα να δω και να αισθανθώ τον κόσμο τόσο όμορφα όσο μπορεί ο ιαπωνικός εγκέφαλος".
