Οι καιροί που διανύουμε είναι απαιτητικοί όσο ποτέ άλλοτε. Όλα σχεδόν αλλάζουν, τα περισσότερα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες και ολοσχερώς. Το Δικαστήριο καλείται, και αυτό, να αναμετρηθεί αποτελεσματικά με όσα πρωτόγνωρα φέρνουν οι νέοι καιροί. Μελετώντας, όμως, την ιστορία του Δικαστηρίου, και μέσα από αυτήν και τις αποφάσεις του, και την ιστορία των ανθρώπων, δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων, που υπηρέτησαν σε αυτό, βλέποντας πως το Δικαστήριο επιβίωσε μέσα από αλλεπάλληλες κρίσεις, πολιτικές, οικονομικές, και πρόσφατα και υγειονομικές, προσαρμοζόμενο στις ανάγκες κάθε εποχής και κερδίζοντας την αναγνώριση και τον σεβασμό, ενδυναμώνεται η πεποίθηση ότι θα συνεχίσει και στο μέλλον να αποτελεί τον εγγυητή του κράτους δικαίου και ότι οι λειτουργοί του θα εξακολουθήσουν να έχουν την αίσθηση ότι αποτελούν μέλη ενός ενιαίου σώματος με κοινή ιστορία και κοινές αξίες και ότι συνεχίζουν και εμπλουτίζουν το έργο εκείνων που προηγήθηκαν. Άλλωστε, η αίσθηση ότι εκάστοτε μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας αποτελεί μέρος αυτού του ενιαίου σώματος, έναν κρίκο στην αλυσίδα που ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Ρακτιβάν και τους πρώτους υπηρετήσαντες στο Δικαστήριο, δεν χάνεται με την αποχώρηση από την Υπηρεσία. Αφού η θητεία αυτή, συνήθως μακρόχρονη, είναι εκείνη που διαμόρφωσε εν πολλοίς και τη προσωπικότητα εκάστου δικαστή.