Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είχε πλήρη επίγνωση της ανώτερης θέσης που το διήγημα πρέπει να κατέχει στη λογοτεχνία, και η μόρφωσή του σε σπάνια πράγματα, μαζί με την ευαισθησία του στη μορφή και στη γλώσσα, τον έκαναν ικανό να γράψει μερικά από τα καλύτερα διηγήματα στον κόσμο, αυτά ακριβώς που συμπεριλαμβάνονται σε τούτο το βιβλίο.
Πολλά διηγήματά του μπορούν να χαρακτηρισθούν ως αυτοβιογραφικά. Ξεφυλλίστε αυτό το βιβλίο, γεμάτο μαγικές επικλήσεις, και θα βρείτε παντού τα αχνάρια του χαρακτήρα του πένθιμου μάγου. Συνδυάστε τα και θα δείτε να προβάλει, όχι τόσο παραμορφωμένο όσο δραματικά τονισμένο, λιγότερο υπερβολικό στην περίπλοκη μορφή του παρά έντονα ξέχωρο μέσα στις σκιές του, το τραγικό πρόσωπο του Πόε, ακόμα και έως το παράξενο σχήμα του κρανίου του.
Δεν μπορώ, έστω κι αν μου πάρουν την ψυχή, να θυμηθώ πώς, πότε, κι ακόμα πού ακριβώς έγινε η γνωριμία μου με τη λαίδη Λίγεια. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και η θύμησή μου έχει εξασθενήσει απ’ όσα έχω υποφέρει. Ή, ίσως, δεν μπορώ τώρα να φέρω στον νου μου αυτές τις λεπτομέρειες, γιατί, μα την αλήθεια, ο χαρακτήρας της αγαπημένης μου, η σπάνια μόρφωσή της, η μοναδική κι όμως γαλήνια έκφραση της ομορφιάς της και η συνταρακτική και γοητευτική ευγλωττία της σιγανής και γεμάτης μουσική λαλιάς της, μπήκαν λίγο λίγο τόσο σταθερά κι απαλά μες στην καρδιά μου, που δεν τις πήρα είδηση και δεν τις πρόσεξα. Κι όμως πιστεύω πως την αντάμωσα για πρώτη φορά, και ύστερα συχνότερα σε μια μεγάλη, παλιά και παραδομένη στη φθορά πολιτεία κοντά στις όχθες του Ρήνου. Για την οικογένειά της – σίγουρα την άκουσα να κάνει λόγο. Πως κατάγεται από μια αφάνταστα παλιά γενιά, δεν υπάρχει αμφιβολία. Λίγεια! Λίγεια! Βυθισμένος σε μελέτες που η φύση τους είναι η πιο κατάλληλη για να σβήνει τις εντυπώσεις του έξω κόσμου, μόνο μ’ αυτήν τη γλυκιά λέξη –Λίγεια– μπορώ να φέρω μπρος στα μάτια της φαντασίας μου την εικόνα αυτής που δεν υπάρχει πια. Και τώρα, καθώς γράφω, θυμάμαι ξάφνου πως ποτέ δεν έμαθα το πατρικό όνομα εκείνης που ήταν φίλη μου, αρραβωνιαστικιά μου, και που μου έγινε σύντροφος στις μελέτες μου και τελικά αγαπημένη μου γυναίκα. Να ’τανε κάποιο παιχνιδιάρικο καπρίτσιο της Λίγειας; Ή τάχα μια δοκιμασία της δύναμης της αγάπης μου, που δεν μ’ άφηνε να κάνω ερωτήσεις πάνω σ’ αυτό το θέμα; Ή μήπως ήταν μια δική μου ιδιοτροπία – μια τρελή ρομαντική προσφορά στον βωμό μιας αφοσίωσης γεμάτης πάθος; Μόνο ακαθόριστα μπορώ να θυμηθώ αυτό το περιστατικό – τι το παράξενο που έχω ξεχάσει ολότελα τα γεγονότα που το προκάλεσαν ή το ακολούθησαν; Και, αλήθεια,αν αυτό το ξωτικό που λέγεται «Ρομαντισμός» – αν ποτέ εκείνη, η χλομή κι αχνόφτερη Αστοφέτ της ειδωλολατρικής Αιγύπτου παράστεκε, όπως λένε, στους κακότυχους γάμους, σίγουρα θα είχε παρασταθεί και στον δικό μου. [Λίγεια]