Με φλάμπουρο την παιδική αθωότητα. Πάνω σε χωμάτινους δρόμους με Ελλάδας ρίζες. Σαν μια αρχαία τραγωδία που δε γράφτηκε από μεγάλου ποιητή το χέρι. Λείπει ο από μηχανής θεός. Πάντα θα λείπει από τη γη. Με λυρισμό, με ωμότητα, με δάκρυ κόκκινο κι αίμα διάφανο. Αυτό είναι το Σωθικό. Έχει οσμή. Έχει λαλιά. Έχει έρωτα. Στα γόνατά του οι πληγές θα κλείνουνε αργά. Κι απ’ την καρδιά θα στάζουνε ακόμη… ————- Κι έπειτα άλλες δώδεκα. Σα μήνες, θες… Κλεμμένες ρόγες από τσαμπί σταφύλια. Όσες οι Ολύμπιοι Θεοί. Σαν κέντρο της μέρας και της νύχτας. Τόσο στο χτες, όσο στο σήμερα. Τόσο στοιχειά, όσο και λάσπες. Οι άλλες δώδεκα. Τόσο εσύ, τόσο κι εγώ. Τόσο χολή, τόσο και μέλι. Οι άλλες δώδεκα μιλούν. Κι όλες μαζί φονεύουν.
Μερικά βιβλία δεν διαβάζονται. Εισπνέονται. Και όταν τελειώσουν, αφήνουν πίσω τους τη γεύση μιας εποχής, την αύρα μιας μυρωδιάς και την ελάχιστη αναπνοή από το παρελθόν που μας έχει σμιλέψει. Το ’μένα με λένε Σωθικό του Γιώργου Θ. Κασαπίδη είναι ένα τέτοιο βιβλίο: βαθιά ελληνικό, τρυφερό, ποιητικό και ταυτόχρονα ωμά ειλικρινές, με χιούμορ και πίκρα, σαν το καλοκαίρι ενός παιδιού στην επαρχία που μεγαλώνει για πάντα χωρίς να χάνεται ποτέ.
Το βιβλίο αποτελείται από μία κεντρική νουβέλα και δώδεκα μικρές ιστορίες που ενώνονται σε θεματικό και αισθητικό άξονα. >>>
