Ο Αριστοφάνης στις «Σφήκες», που ανέβηκαν στη σκηνή το 422 π.Χ., σατιρίζει τη δικομανία των Αθηναίων και την κατάσταση των δικαστηρίων τους. Δεν αμφισβητεί βέβαια το δικαστικό λειτούργημα. Αντίθετα, στόχος του είναι η αναστήλωση του θεσμού, που από λειτουργία του δημόσιου ελέγχου και δικαιοσύνης είχε καταντήσει επιδίωξη του πενιχρού μισθού και ευκαιρία για να κολακεύεται η ματαιοδοξία μερικών πολιτών. Παράλληλα, ο ποιητής καυτηριάζει τον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύονταν τους δικαστές οι ισχυροί αλλά ασυνείδητοι δημαγωγοί –που ξεκοκάλιζαν το δημόσιο ταμείο, ενώ οι περισσότεροι Αθηναίοι πεινούσαν– επηρεάζοντάς τους και πολλές φορές εξωθώντας τους σε άδικες αποφάσεις…