Γιὰ χιλιάδες χρόνια, οἱ ὑπηρέτες μιᾶς περίεργης καὶ σκοτεινῆς ἐπιστήμης, τῆς Ἀλχημείας, θέλοντας νὰ δώσουν λύση στὰ αἰώνια προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδὴ τῆς ἐπιβιώσεως καὶ τῆς ἀποφυγῆς τοῦ θανάτου, πάσχιζαν νὰ ἀνακαλύψουν τὴν ἐπιστημονικὴ ἐκείνη μέθοδο ποὺ θὰ μετέτρεπε τὰ μέταλλα σὲ χρυσὸ καὶ νὰ ἐφεύρουν ἕνα χημικὸ παρασκεύασμα ποὺ θὰ χάριζε στὸν ἄνθρωπο τὴν αἰώνια νεότητα καὶ τὸ ὁποῖο ὀνόμαζαν «ἐλιξήριο τῆς νεότητος» ἢ «ἐλιξήριο τῆς ἀθανασίας». Συχνὰ διώχθηκαν λόγῳ τοῦ ὅτι κρατοῦσαν κρυφὰ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τὰ ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης τους. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἐπιστημονικὸς χαρακτῆρας τῆς Ἀλχημείας ἀμφισβητήθηκε συχνὰ ἔντονα. Παρ' ὅλα αὐτὰ ἐπιβίωσαν μέχρι τίς ἡμέρες μας καὶ ἡ ἱστορία τους τυλίχθηκε μὲ ἕνα περίπλοκο μῦθο ὁ ὁποῖος ποτὲ δὲν ἔπαυσε νὰ σαγηνεύει τὴν φαντασία τῶν ἀνθρώπων. Ὁ Ἐλβέτιος, ὁ Λάϊμπνιτς, ὁ Νεύτων καὶ ἄλλοι φημισμένοι ἐπιστήμονες συγκαταλέγονταν μέσα σὲ ἐκείνους ποὺ ὑποστήριξαν τὴν Ἀλχημεία.
Ἡ μεταστοιχείωση τῶν βασικῶν μετάλλων σὲ χρυσάφι συμβόλιζε μιὰ προσπάθεια πρὸς τὴν τελειότητα καὶ τὰ ἀπώτατα ὕψη τῆς πραγματικῆς ὑπάρξεως. Οἱ Ἀλχημιστὲς πίστευαν ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἔτεινε πρὸς τὴν τελειότητα καὶ ὁ χρυσός, λόγῳ τοῦ ὅτι δὲν ὑπόκειτο στὴν ἀποσύνθεση, θεωρήθηκε ἡ τελειότερη τῶν οὐσιῶν. Ἐπιδιώκοντας νὰ μετατρέψουν τὰ βασικὰ μέταλλα σὲ χρυσό, στὴν πραγματικότητα προσπαθοῦσαν νὰ δώσουν στὸ σύμπαν μιὰ χεῖρα βοηθείας. Ἦταν ἐπίσης λογικὸ νὰ θεωροῦν ὅτι τὸ μυστικὸ τῆς σταθερότητος τοῦ χρυσοῦ παρεῖχε τὸ κλειδὶ γιὰ νὰ ἀποκρουσθοῦν οἱ ὀργανικὲς ἀσθένειες καὶ ἡ ἀποσύνθεση καὶ ὡς ἐκ τούτου ὁ συνδυασμὸς χημείας, πνευματισμοῦ καὶ ἀστρολογίας κατέστῃ χαρακτηριστικὸς τῆς μεσαιωνικῆς Ἀλχημείας.