Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος υπήρξε ο μόνος που είχε την τόλμη να επισημάνη ότι ήδη κατά τον Δ' π. Χ. αιώνα σχεδόν οι πάντες στην Ελλάδα θεωρούσαν το δημοκρατικό πολίτευμα της Αθήνας ως «κακό και πηγή όλων των κακών». Προκαταλαμβάνοντας, μάλιστα, τον Κανελλόπουλο ο Πλάτων διέγνωσε την αιτία της συγκεκριμένης «πολιτειακής συμφοράς» : Η πολλή δημοκρατία πάντοτε καταλήγει σε ολοκληρωτισμό. Και αυτό συμβαίνει, διότι, σύμφωνα με χαλύβδινο κανόνα του πολιτικού γίγνεσθαι, εκείνο το οποίο όλοι αδιακρίτως έχουν, τελικώς το κρατούν ελάχιστοι - και κατά κανόνα οι πονηροί.
Έχοντας κανείς αυτά κατά νούν, ευχερώς διαπιστώνει ότι ο προπαγανδιστικός χείμαρρος που, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, μας κατακλύζει υπέρ των «Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων» γενικώς και των κάθε λογής και απόχρωσης «καταπιεσμένων» ιδιαιτέρως, εντέχνως κατευθύνεται πρός την εγκαθίδρυση μιάς, σε παγκόσμια κλίμακα, ειδεχθούς τυραννίας. Στο ανά χείρα πόνημα λοιπόν, ο μεν Κέρρυ Μπόλτον λεπτομερώς εξηγεί το πως ακριβώς αυτό συντελείται, ενώ ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος προβάλλει την ανόρθωση της -αρχικώς εξ' αιτίας του νόμου 1268/82 και τώρα πλήρως- κατεστραμμένης Ελληνικής μας Παιδείας ως κύριο μέσον ανάσχεσης  του Κακού που μας απειλεί.