Το δοκίμιο βασίζεται στην αρχαιοελληνική διάκριση των όντων σε φυσικά και τεχνητά (φύσει - θέσει), αμφισβητεί την πεποίθηση μιας καθολικά εκτεταμένης φθοράς, και υποστηρίζει ότι "εντός όλων" δραστηριοποιούνται κάποιες αρχές και δυνάμεις που αφενός διασφαλίζουν τον μεταβατικό χαρακτήρα της φθοράς, αφετέρου συντελούν κατά μεγάλο μέρος στην αποκατάσταση των όντων χάρη στην αναπαραγωγική ανθρώπινη εμβάθυνση.