Μια στιγμή ήταν. Στη νυχτερινή εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Φιλοξενούσε καταξιωμένες γυναίκες -ηθοποιούς εν προκειμένω- με θέμα τις αναμνήσεις τους από τα παιδικά τους χρόνια.
Πέτυχα, στο τέλος της, τη συζήτησή του με την εξαιρετική καρατερίστα Χρυσούλα Ρώπα - δημόσια όπως καταλαβαίνετε, γι αυτό και τολμώ να αναφερθώ. Η περίπτωσή της, όση πρόλαβα να ακούσω, στάθηκε το ερέθισμα - χαστούκι για μένα την αλαφροΐσκιωτη. Τι ρόλο μπορεί να παίξει ένας κόμπος από σπάγγο, δεμένος στο ποδαράκι ενός νιογέννητου, για την ψυχή του, τη ζωή του όλη; Πόσο εγκληματικός μπορεί να γίνει ο άνθρωπος όταν το πνεύμα του είναι τυφλά δέσμιο στο τι θα πει ο κόσμος;

Δυο βρέφη, δυο κοριτσάκια που αποχωρίστηκαν βίαια από την ανήλικη μάνα τους και δόθηκαν χωριστά για υιοθεσία, αμέσως μετά την πρώτη τους ανάσα. Ποια ήταν η ζωή τους μέχρι η τύχη να φέρει τη μια απέναντι στην άλλη; Ποια τα τραύματά τους, ποια η μοίρα τους;
Παιδεύτηκα πολύ για να δώσω σάρκα και οστά, με ψυχή και αγάπη, στην πιο καταιγιστική ιστορία που γέννησα ποτέ.
Με το σεβασμό και την αγάπη μου.
Γιοβάννα