«Η μεταφυσική γνώση δεν πρέπει να περιέχει άλλο από κρίσεις a priori», κρίση απριόρι δε υπάρχει, ο νους, η σκέψη η λογική έχει αντικείμενο τον φυσικό κόσμο και άρα κάθε τι που κάνει είναι εμπειρικό, αν και είναι αλήθεια ότι δεν έρχεται σε επαφή με τα όντα/αντικείμενα, και εδώ υπάρχει ακόμα μια προκατάληψη: πιστεύουν όλοι ότι ο νόμος, η σκέψη είναι ξεχωρισμένη από όλο το υπόλοιπο σώμα, τις αισθήσεις και τη γλώσσα, έτσι πιστεύουν όιι μπορεί να υπάρχουνε κρίσεις απριόρι.

Η κρίση ως εργαλείο είναι καθαρά όργανο της λογικής, είναι βέβαια και προϊόν της. Η κρίση είναι που χωρίζει τα όντα μεταςύ τους και το ανθρώπινο ον από την πηγή του. Αυτό που του απομένει για να κερδίσει και να διατηρήσει ένα ψήγμα επίγνωσης, είναι να κρατηθεί στο ον που βλέπει μπροστά του και με αυτό και υπόλοιπα να φτιάξει τον λειψό κόσμο του και τον ανάπηρο εαυτό του. Ανάπηρος είναι γιατί του λείπει η ουσία του, που είναι η ενέργειά του, η δύναμή του.

Γιατί, κι αυτό είναι άλλη μια προκατάληψη, η λογική ακόμα και αν είναι καθαρή, δεν είναι όλα όσα είναι το ανθρώπινο ον. Και δυστυχώς παρά την πίστη για το αντίθετο, που είναι η αιτία να βρισκόμαστε ακόμα σε μια ζωώδη αρπακτική κατάσταση, δεν είναι τα μοναδικά όργανα για να γνωρίσουμε και να ζήσουμε καλά.