Η διασκευή για Βιολί και Πιάνο του Β’ Τετραδίου, από τα «44 Παιδικά Κομμάτια πάνω σε Ελληνικούς Σκοπούς», του Έλληνα συνθέτη Γιάννη Κωνσταντινίδη (1903-1984) εκπονήθηκε στα πλαίσια της συνεργασίας της τάξης Πιάνου της καθηγήτριας Έφης Τερζάκη και της τάξης Βιολιού του καθηγητή Αυγουστίνου Μουστάκα, στο Εράτειο Ωδείο Βριλησσίων το σχολικό έτος 2019-2020.

Στόχος της διασκευής είναι να εφοδιάσει τους συνάδελφους εκτελεστές, καθηγητές - και εν δυνάμει τους μαθητές τους - με μια δόκιμη, ουσιαστική προσθήκη στο ρεπερτόριο ελληνικής μουσικής δωματίου για βιολί και πιάνο. Ειδικά στην περίπτωση του Γ. Κωνσταντινίδη, η διασκευή ενστερνίζεται τους στόχους της πρωτότυπης σύνθεσης: « …να κληροδοτήσει σε νεότερες γενιές μέρος της λαϊκής, ελληνικής, μουσικής παράδοσης, μέσω μιας συλλογής σύντομων κομματιών, τα οποία να απευθύνονται σε νέους σπουδαστές του πιάνου.»

Βασικά χαρακτηριστικά της διασκευής

Χάρη στο ότι η πρωτότυπη σύνθεση βασίζεται σε παραδοσιακούς ελληνικούς σκοπούς, η διασκευή της αποτελεί και αυτή ένα σπάνιο δείγμα του ελληνικού, μουσικού ιδιώματος, πλούσιο σε λαϊκά, παραδοσιακά στοιχεία όσον αφορά τον ρυθμό, την αρμονία και την τροπικότητα - ιδωμένα πάντα υπό το πρίσμα της ιδιαίτερης, μουσικής γλώσσας του Γ. Κωνσταντινίδη.

Σε σχέση δε με την δυνητική, εκπαιδευτική της διάσταση, η διασκευή παρέχει σε αρχάριους και προχωρημένους μαθητές μουσικής δωματίου μια συλλογή έργων με ευρύ φάσμα τεχνικής δυσκολίας, η οποία επιτρέπει στους καθηγητές τους να αναθέτουν κομμάτια κατάλληλου επιπέδου ανάλογα με τις ανάγκες των μαθητών. Όσον αφορά την οργάνωση του ίδιου του μουσικού υλικού, η διασκευαστική προσέγγιση ποικίλει από έργο σε έργο και χαρακτηρίζεται από ορισμένα βασικά στοιχεία που αποσκοπούν ταυτόχρονα στην ανάπτυξη εγγενών, στα περισσότερα έργα μουσικής δωματίου, μουσικών δεξιοτήτων και στην προσβασιμότητα από εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενους:

1. Μη-στατική ενορχήστρωση με έμφαση στη εναλλαγή ρόλων μεταξύ των οργάνων, που προάγει την μουσική αντίληψη και απαιτεί ενεργή επικοινωνία μεταξύ των εκτελεστών

2. Χρήση ostinato (όπου παρέχεται η δυνατότητα από το πρωτότυπο υλικό) που αυτοματοποιεί την επανάληψη και διευκολύνει τις παράλληλες νοητικές διεργασίες

3. Παραλλαγές, ως μέθοδο κλιμάκωσης τεχνικής δυσκολίας

4. Ιδιωματική, διαισθητική γραφή για βιολί και πιάνο

5. Ενσωμάτωση σκωπτικών στοιχειών (όπου επιτρέπει ο χαρακτήρας του πρωτότυπου έργου), ως εκπαιδευτικό κίνητρο