Η μυθολογία των "Καταραμένων Ποιητών" καθιερώθηκε πρώτη φορά το 1832 από τον Αλφρέ ντε Βινύ στο έργο του "Stello" που αποτελείτο από τρεις νουβέλες, αποκαλεί δε τους ποιητές "ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης".
Από τότε ο όρος αυτός άρχισε να χρησιμοποιείται ευρέως. Ο πρώτος που πήρε αυτή την ονομασία ήταν ο Φρανσουά Βιγιόν ο οποίος έζησε μια πολυτάραχη ζωή.
Ποιοί όμως είναι και γιατί τους ονόμασαν έτσι;
Είναι αυτοί που έζησαν πέρα από τα κοινωνικά πρότυπα δεν συμβιβάστηκαν με τις "επιταγές" της εποχής τους, ούτε και ακολούθησαν κανένα "ρεύμα" ή εντάχθηκαν σε κάποιο "κίνημα", τουναντίον εναντιώθηκαν σε όλα αυτά. Στην ποίησή τους, άλλοτε μυστηριώδη, σκοτεινή, με φαντασιώσεις και αρνητικά συναισθήματα, πολλές φορές σαρκαστική, κυριαρχούσε ο μελαγχολικός λυρισμός, ο πόνος, το βαθύ συναίσθημα, η υπαρξιακή αγωνία και κυρίως η άρνηση των κοινωνικών αξιών.
Τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, η ομοφυλοφιλία, η αυτοχειρία, ο αθεϊσμός ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά τους.
Η ποίησή τους δεν μπορούσε λοιπόν, να ξεφύγει από αυτά που βίωναν.
Αδικήθηκαν από τη μοίρα τους σχεδόν όλοι, αφού η προσφορά τους στα γράμματα αναγνωρίστηκε μετά θάνατον. Είναι ποιητές που κατάφεραν να περάσουν στην αιωνιότητα και να αγαπηθούν πολύ.
Η Ανθολογία αυτή των "Ασυμβίβαστων" περιλαμβάνει είκοσι δύο (22) ποιητές "καταραμένους", με κείμενα γραμμένα με ευλάβεια και προσοχή από συγγραφείς που τους αγάπησαν και έσκυψαν επάνω τους με σοβαρότητα και ευσυνειδησία προσπαθώντας να αποδώσουν την πολυτάραχη ζωή τους με ακρίβεια.
Αν κάποιος αναγνώστης ζητά κάτι "διαφορετικό" στην ποίηση, κάτι που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, προτείνω να μελετήσει αυτή την Ανθολογία γιατί θα βρει αυτό που ζητά, ίσως και παραπάνω.
