H ποιητική συλλογή Περνάει το καλοκαίρι αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη και πιο πολυδιαβασμένη ποιητική συλλογή του Μουρατχάν Μουνγκάν. Ο αναγνώστης, διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής, ταυτίζεται με τον αφηγητή/ποιητή, ο οποίος βιώνει έντονα καταστάσεις στα ενδότερα της ψυχής του. Ήδη από τον πρώτο στίχο του πρώτου ποιήματος «Μια μοναχική όπερα», ο ποιητής μάς εισάγει αμέσως στον λαβύρινθο των συναισθημάτων που νιώθει. Όμως, η έκφραση που βαρύνει περισσότερο και ξετυλίγει το κουβάρι όλης της ποιητικής συλλογής, είναι ο τελευταίος στίχος του ίδιου ποιήματος: Μ’ εγκατέλειψες, και κατ’ επέκταση η αίσθηση της απόλυτης μοναξιάς. Έτσι, ο αναγνώστης, από ποίημα σε ποίημα, εισέρχεται προοδευτικά στο καλοκαίρι, σε μία εποχή η οποία θεωρείται από όλο τον κόσμο η ομορφότερη, αλλά ο αφηγητής, ζώντας σε μια εποχή που χαρίζει αισιοδοξία, νιώθει την τέλεια απαισιοδοξία, δηλαδή το συναίσθημα της εγκατάλειψης και τις μαύρες σκέψεις να ζώνουν το μυαλό και την ψυχή του που έχασε το αγαπημένο του πρόσωπο.

ένας είναι του έρωτα ο δρόμος
που διαφορετικά τον περπατάς σε κάθε ηλικία
ένας είναι του έρωτα ο δρόμος
που έχει αργήσει λιγάκι σε κάθε ηλικία
τα μάτια ψάχνουν στον ουρανό μόνο ένα αστέρι
μάτια μου
αυτό είναι του έρωτα τ’ αστέρι του βοριά
που λάμπει πιότερο το καλοκαίρι