Παρουσιάζουμε, μεταφρασμένο στὰ ἑλληνικὰ καὶ σὲ αὐτοτελῆ μορφή, τὸ κείμενο Ἡ ἔγχρωμη παγκόσμια ἐπανάσταση, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τοῦ ὕστατου ἔργου τοῦ Ὄσβαλντ Σπένγκλερ, ποὺ δημοσιεύθηκε τὸ 1933 ὑπὸ τὸν τίτλο «Τὰ χρόνια τῆς ἀποφάσεως» (Jahre der Entscheidung). Ἐπιλέξαμε τὴν δημοσίευσή του λόγῳ τῆς πρόδηλης ἐπικαιρότητας τοῦ θέματος μὲ τὸ ὁποῖο ἀσχολεῖται. Αὐτὸ ποὺ ὁ Σπένγκλερ προέβλεψε πρὶν ἀπὸ ἕναν αἰῶνα φαίνεται νὰ ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ. Ὅ,τι μποροῦσε τότε νὰ θεωρηθεῖ ὡς σύμπτωμα καὶ νὰ ἀντιμετωπισθεῖ ὡς θεωρητικὴ ὑπόθεση, σήμερα ἀποτελεῖ ἁπτὴ πραγματικότητα. Πρόκειται γιὰ τὴν ὁλοφάνερη παρακμὴ τῆς Δύσης καὶ τὴν συνακόλουθη ἄνοδο τῆς Ἀνατολῆς.
Στὸ κεφάλαιο αὐτὸ ὁ Σπένγκλερ παρουσιάζει τὸν δεύτερο, κατὰ τὴν γνώμη του, ἀποφασιστικὸ παράγοντα, ποὺ ἀπειλεῖ θανάσιμα τὴν Δύση κατὰ τὴν περίοδο τῆς παρακμῆς της, μετὰ τὴν ἔναρξη τῆς δράσεως τοῦ πρώτου παράγοντα, ποὺ εἶναι ἡ ἔνταση τῆς πάλης τῶν τάξεων, ἡ ὁποία ἐξέλαβε τὴν μορφὴ τοῦ ἐργατικοῦ σοσιαλισμοῦ στὶς βιομηχανικὲς χῶρες ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα. Πρόκειται γιὰ τὴν ἐπανάσταση ὁλοκλήρου τοῦ «ἐγχρώμου» κόσμου, δηλαδὴ τῶν μὴ δυτικῶν φυλῶν, τῶν λαῶν τῶν μὴ ἐντεταγμένων στὸν Δυτικὸ Πολιτισμό, ἐναντίον τῶν κυρίαρχων «λευκῶν» λαῶν, ποὺ συνθέτουν τὴν «φυλὴ» τοῦ Δυτικοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νὰ διαμορφώνει τὸν πολιτισμό του περὶ τὸ 900 μ.Χ. στὴν Ἑσπερία καὶ ὁ ὁποῖος διέπεται ἀπὸ τὸ φαουστικὸ πνεῦμα τῆς ἐπιβολῆς τῆς βούλησής του καὶ τῆς ἄμετρης καὶ ἀέναης κατάκτησης ἔναντι τῆς φύσεως καὶ τῶν ἄλλων λαῶν.
Ἀπὸ τὴν παρουσίαση στὸ ὀπισθόφυλλο:
«Ὁ λαγὸς μπορεῖ νὰ ξεγελᾶ τὴν ἀλεποῦ, ἀλλὰ τὰ ἀνθρώπινα ὄντα δὲν μποροῦν νὰ ξεγελοῦν τὸ ἕνα τὸ ἄλλο. Ὁ ἔγχρωμος ἄνθρωπος διαπερνᾶ μὲ τὸ βλέμμα του τὸν λευκό, ὅταν ὁ λευκὸς ὁμιλεῖ περὶ «ἀνθρωπότητος» καὶ αἰωνίας εἰρήνης. Ὀσμίζεται τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἀβουλία τοῦ λευκοῦ νὰ ὑπερασπισθεῖ τὸν ἑαυτό του. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἀπαραίτητη μία μεγάλη ἐκπαιδευτικὴ προσπάθεια: αὐτὴ ποὺ ἔχω ἀποκαλέσει «πρωσσικὴ» ἤ αὐτὴ ποὺ ἄλλοι μποροῦν νὰ ἀποκαλέσουν «σοσιαλιστική». Τί σημασία ἔχουν οἱ λέξεις! Πρέπει νὰ εἶναι μία ἐκπαίδευση ποὺ ἀφυπνίζει τὴν κοιμωμένη ἐνέργεια ὄχι μὲ τὴν διδαχὴ ἀλλὰ μὲ τὸ ζωντανὸ παράδειγμα, μὲ τὴν ψυχικὴ ἀνατροφή, ἡ ὁποία ἀναδεικνύει ὅ,τι ὑπάρχει ἀκόμα, τὸ ἐνδυναμώνει καὶ τὸ κάνει νὰ ξανανθήσει. Δὲν μποροῦμε νὰ ἐπιτρέψουμε στὸν ἑαυτό μας νὰ εἶναι κουρασμένος. Ὁ κίνδυνος κρούει τὴν θύρα. Οἱ ἔγχρωμες φυλὲς δὲν εἶναι εἰρηνιστικές. Δὲν προσκολλῶνται σὲ μία ζωὴ τῆς ὁποίας ἡ διάρκεια εἶναι ἡ μόνη της ἀξία. Ἀδράχνουν τὸ ξίφος ὅταν ἐμεῖς τὸ ἀφήνουμε κάτω. Κάποτε φοβοῦνταν τὸν λευκὸ ἄνθρωπο, ἐνῷ τώρα τὸν περιφρονοῦν. Στὰ μάτια τους διαβάζουμε τὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση, ὅταν οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες τῆς λευκῆς φυλῆς συμπεριφέρονται μπροστά τους ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν στὶς πατρίδες τους ἤ ἀκόμη καὶ στὶς ἴδιες τὶς ἔγχρωμες χῶρες. Κάποτε ἦταν γεμᾶτοι τρόμο μπροστὰ στὴν ἐξουσία μας, ὅπως καὶ ὁ γερμανικὸς λαὸς μπροστὰ στὶς ρωμαϊκὲς λεγεῶνες. Σήμερα, ὅταν βρίσκονται οἱ ἴδιοι στὴν ἐξουσία, ἡ μυστηριώδης ψυχή τους, τὴν ὁποία ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ καταλάβουμε, στέκεται καὶ κοιτάζει τοὺς λευκοὺς ἀπὸ πάνω μέχρι κάτω σὰν ἕνα στοιχεῖο τοῦ παρελθόντος».
