Ο Ντάγκλας ξάπλωσε ανάσκελα στις στεγνές σανίδες της βεράντας, απόλυτα ικανοποιημένος και καθησυχασμένος από αυτές τις φωνές, που θα μπορούσαν να μιλούν ώς την αιωνιότητα, να κυλούν σαν χείμαρρος από μουρμουρητά πάνω στο σώμα του, πάνω στα κλειστά του βλέφαρα, μέσα στα νυσταλέα αυτιά του, για πάντα.
Η συγκινητική ανάμνηση ενός μαγικού καλοκαιριού σε μια μεσοδυτική κωμόπολη των ΗΠΑ.
Το Κρασί του θέρους είναι το κρασί από πικραλίδες, που ο Ντάγκλας Σπώλντινγκ, το μυθιστορηματικό προσωπείο του συγγραφέα, εμφιαλώνει κάθε χρόνο με τον παππού του. Στη ζεστή και μαγευτική φύση του Ιλλινόι, αυτό το καλοκαίρι δεν είναι ίδιο με τα άλλα, έχει ιδιαίτερη γεύση, είναι το τελευταίο από τα παιδικά του καλοκαίρια.
Το Κρασί του θέρους είναι μια ξεχωριστή, συναρπαστική ιστορία ενηλικίωσης από έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας. Βασισμένο στις εμπειρίες του ίδιου του Μπράντμπερυ, που μεγάλωσε στο Ουωκήγκαν τη δεκαετία του 1920, το Κρασί του θέρους είναι ένα μεθυστικό κοκτέιλ από αγαπημένες μνήμες, συγχώρεση, μαγεία, φαντασία, και πάνω απ’ όλα από καλοκαίρια που έμοιαζαν σαν να συνεχίζονται για πάντα.
Ζαλισμένος από τη γλυκιά μέθη του κρασιού, ο αφηγητής παρατηρεί όντα και πράγματα που το περίγραμμά τους φαίνεται ξαφνικά διαφορετικό. Η μαγεία και η συναισθησία εισβάλλουν σε αυτή τη λαμπερή φύση. Και γίνεται η μεταμόρφωση, το τέλος της αθωότητας, η αρχή της εφηβείας.
Το Κρασί του θέρους είναι ένα μυθιστόρημα που διαφέρει από το υπόλοιπο έργο αυτού του δεξιοτέχνη της προσμονής. Μια ποιητική αφήγηση από τα θραύσματα της αποσπασματικής μνήμης που προσπαθεί να ξαναβρεί το θαύμα της παιδικής ηλικίας μέσα στις ξεχασμένες αναμνήσεις.
Το 1971 οι αστροναύτες του Apollo 15 ονόμασαν έναν κρατήρα της Σελήνης Dandelion (Πικραλίδα), για να τιμήσουν το μυθιστόρημα του Μπράντμπερυ.
ΕΡΓΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Stanislas Zygart
