Ένα μυθιστόρημα για τη μητρική αγάπη και τη λεσβιακή ταυτότητα και για το πώς οι κοινωνικές συμβάσεις θέτουν αυτά τα δύο σε αντιπαράθεση.

Το ζήτημα του άλλου και της αγάπης σε όλες της τις μορφές: από τη μητρική αγάπη έως τον έρωτα στις διάφορες και ποικίλες εκδοχές του. Η ελευθερία μας προϋποθέτει και απαιτεί ενδεχομένως να θυσιάζουμε και να αφήνουμε πίσω μας πρόσωπα και καταστάσεις που αγαπάμε, και να αποδεχόμαστε τις προσωπικές μας ήττες, ώστε, ίσως, να καταφέρουμε να αποτρέψουμε τη θλίψη;

***

Επειδή εγκατέλειψε τον άντρα της, επειδή προτιμά τις γυναίκες, επειδή άφησε τα πάντα πίσω της, την καριέρα της, το σπίτι της, τα χρήματά της, για να ζήσει ελεύθερα, η αφηγήτρια, διακεκριμένη δικηγόρος, αντιμετωπίζει έναν εφιάλτη. Ο πρώην άντρας της, πρώτος της εραστής «και μέχρι νεωτέρας ο τελευταίος», δικηγόρος κι αυτός, της κηρύσσει τον πόλεμο. Εναντίον της διαθέτει το απόλυτο όπλο: τον γιο τους. Προσφεύγει στα δικαστήρια και ζητά την αποκλειστική του επιμέλεια. Κατηγορεί την πρώην γυναίκα του για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Η ομοφυλοφιλία της, οι συγγραφείς που αγαπά (Bataille, Duvert, Guibert) μετατρέπονται σε ενοχοποιητικά στοιχεία. Δεν μπορεί να βλέπει τον γιο της παρά μόνο με την παρουσία ψυχολόγου, και αν...

Η γραφή της Ντεμπρέ τής μοιάζει: αιχμηρή, ασκητική, αγέρωχη. Γι’ αυτό και η τρυφερότητα, όταν αναδύεται, είναι ακόμα πιο σπαρακτική.

L’Obs

***

«Το πρόγραμμά μου, είναι όσο το δυνατόν λιγότερη ιδιοκτησία. Με τα αντικείμενα, με τους τόπους, με τα όντα, με τις ερωμένες μου, τον γιο μου, τους φίλους μου».

Μένει η λογοτεχνία. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός.

Le Monde

Το βιβλίο αποτελεί ένα όραμα της queer ζωής που δεν έχει καμία σχέση με την ταυτότητα, τον γάμο, ή οποιοδήποτε νέο ομοκανονικό τυπικό. Πρόκειται για το queer της παλιάς παραβατικής σχολής τού No Future του Lee Edelman· το queer ως άρνηση της συμμόρφωσης και της ασφάλειας, που προβάλλει την «οικογένεια» ως ένα μέσο συσσώρευσης και μεταβίβασης προνομίων από γενιά σε γενιά. Η Κονστάνς Ντεμπρέ αρνείται να συμβιβαστεί, παρόλο που αγωνίζεται να μη χάσει την επικοινωνία με τον γιο της. «Επομένως, ναι, έτσι, χωρίς δίχτυ, να περπατώ πάνω στις στέγες, μου αρέσει». Επιλέγει την ελευθερία. Το τίμημα, όμως, που πληρώνει γι’ αυτό είναι πολύ βαρύ.

The Guardian

«Δεν καταλαβαίνω γιατί η αγάπη μεταξύ μιας μητέρας και ενός γιου δεν μπορεί να είναι ακριβώς όπως οι άλλες αγάπες. Γιατί δεν μπορούμε να πάψουμε να αγαπιόμαστε. Γιατί δεν μπορούμε να χωρίσουμε». Έτσι ξεκινά το Love Me Tender, το απλά ειπωμένο αλλά βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα της Κονστάνς Ντεμπρέ, μια ιστορία εμπνευσμένη από την προσωπική εμπειρία της συγγραφέως, η οποία εγκατέλειψε τον σύζυγό της και έχασε την επιμέλεια του παιδιού της. Μια ιστορία που είναι αθόρυβα σπαρακτική και μανιασμένα ασυμβίβαστη.

The Spectator

Αυτό που βοηθάει την Ντεμπρέ να αντέξει τον πόνο της απώλειας του γιου της είναι η επιμονή της να απορρίπτει τόσο τις ετεροκανονικές συμβάσεις που καθόριζαν την παλιά της ζωή όσο και τις μεγαλοαστικές queer νόρμες που θα έκαναν τη νέα της ζωή πιο αποδεκτή κοινωνικά. Ωστόσο, η απόρριψη αυτών των κανόνων είναι και ο λόγος που τιμωρείται.

The New Yorker

Αντί να γράφει ως θύμα αναγκασμένο να τα παρατήσει, η Ντεμπρέ γράφει κυρίως από τη θέση του απελευθερωμένου. Αυτή η κάθαρση συνοδεύεται από μια ανακούφιση, που πηγάζει από την αποδοχή της συγγραφέως ότι μπορεί να ζήσει και χωρίς ορισμένα πράγματα. Η Ντεμπρέ μοιάζει να έχει κατανοήσει την οδυνηρή _ή, ίσως, λυτρωτική_ αλήθεια ότι, εντέλει, ο καθένας, αναπόφευκτα, είναι μόνος του σε αυτό τον κόσμο.

Los Angeles Review of Books

***

Η Constance Debré γεννήθηκε στο Παρίσι το 1972. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος.

Άλλα βιβλία της: Play Boy (Βραβείο de la Coupole), Nom.

Το Love Me Tender τιμήθηκε με το βραβείο του περιοδικού Les Inrockuptibles (2020).