Οι σχέσεις εξουσίας-εξάρτησης ήταν σχέσεις προσώπου με πρόσωπο μεταξύ ανθρώπων και απέναντι στον Θεό. Αφέντης και δούλος ήταν δύο ξεχωριστά διαφορετικά πεπρωμένα, αλληλοδέσμια όμως σ` έναν προσωπικό δεσμό και ενταγμένα σε μια κοινή πυραμίδα αξιών και νοημάτων, παραδέρνοντας σε μια και την ίδια ανθρώπινη περιπέτεια. Ζούσαν με τη συνείδηση της διαφορετικότητάς τους και την αποδέχονταν. Ο αφέντης συλλογιζόταν για τον εαυτό του πάντα το ίδιο, αυτό που αποτελούσε τον μοναδικό σκοπό, το νόημα και την περηφάνια της ζωής του. Πόσα, δηλαδή, λεφτά είχε βγάλει ως τώρα και πόσα μπορεί να βγάλει ακόμα. Η ιδέα του για τον Νικήτα [τον δούλο] ήταν πως τούτος δω είτε ζει είτε πεθαίνει το ίδιο κάνει γι` αυτόν.