Βλέπουμε στ’ ανοιχτά ένα ξύλινο σκαρί.

Μπερδευόμαστε. Οι πρόσφυγες συνήθως χρησιμοποιούν φουσκωτά. Μ’ αυτά τους στέλνουν οι Τούρκοι διακινητές. Τούτη εδώ όμως είναι μια βάρκα: ένα μικρό καΐκι. Κατεβαίνουμε από το αυτοκίνητο την ώρα που πλησιάζει στον μικρό κόλπο. Ο διακινητής τους άφησε μεσοπέλαγα. Οι εθελοντές μπαίνουν στο νερό. Παίρνουν στην αγκαλιά τους πρώτα τα παιδιά. Φέρνουμε τα φλις από το αμάξι και τα σκεπάζουμε. Είναι βρεγμένα, έχουν ύφος χαμένο. Φωτογραφίζω έναν μικρό με βουρκωμένο βλέμμα. Θέλω να θυμάμαι τα μάτια του. Φωτογραφίζω ένα μωρό λίγων μηνών: ζητάω πρώτα την άδεια από τους γονείς του. Το μωρό είναι ήσυχο στην αγκαλιά της μητέρας του. Είναι ασφαλές. Έρχεται μια εθελόντρια και της δίνει έναν μάρσιπο.

Σεπτέμβριος 2015. Συγκλονισμένος από την προσφυγική κρίση, όπως εκτυλίσσεται στις ακτές της Μυτιλήνης κυρίως, ο συγγραφέας Χρήστος Αγγελάκος φεύγει για το νησί, με στόχο να καταγράψει όσα διαδραματίζονται εκεί.

Η ευαισθησία που τον χαρακτήριζε σε κάθε έκφανση του βίου του αποτυπώνεται στις «ανταποκρίσεις» του, που δημοσιεύονταν εν θερμώ, σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, εκείνες κιόλας τις μέρες, στη Lifo.

Εφτά χρόνια αργότερα, σε έναν πιο σύνθετο και δυστυχώς πιο σκοτεινό κόσμο, και ενώ ο ίδιος δεν βρίσκεται πια στη ζωή, δίνουμε στα κείμενά του μία πιο «μόνιμη» μορφή, αυτήν του βιβλίου, συνοδεύοντάς τα με φωτογραφίες του ίδιου του συγγραφέα και με ένα προλογικό σημείωμα της συνεργάτιδας και προσωπικής φίλης του, δημοσιογράφου και κριτικού λογοτεχνίας, Τίνας Μανδηλαρά.