«Ἡ ρομαντικὴ κληρονομιὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀπορριφθεῖ κατὰ κανέναν τρόπο. Ὁ ρομαντισμὸς βασίζεται σὲ μιὰ παθιασμένη (ἂν καὶ στρεβλὴ) διαμαρτυρία κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ, κατὰ τοῦ «ἐχθρικοῦ αἰώνα πρὸς τὴν ποίηση καὶ τὴν τέχνη», ἐναντίον ἑνὸς συστήματος ἐχθρικοῦ πρὸς τὶς καλύτερες ἐκδηλώσεις τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἕνα σύστημα τοῦ ὁποίου ἡ ἐξάλειψη εἶναι τὸ νικηφόρα ἐπιλύσιμο καθῆκον μας. Ὁ ρομαντισμὸς ἐπιβεβαίωσε τὴν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, ἀλλὰ ὑπὸ συνθῆκες ποὺ ἀπέκλειαν ἀπὸ τὴν δυνατότητα τῆς ἀληθινῆς πραγματώσεώς της. Ἐπαναστατώντας ἐναντίον τῆς ὑφισταμένης ἀστικῆς πραγματικότητας μποροῦσε νὰ τῆς ἀντιτάξει μόνο μία ὑποκειμενικὴ ἀστικὴ συνείδηση».

«Ὁ ρομαντισμὸς ἦταν μία τεράστια ἐκδήλωση δημιουργικῆς ἐνέργειας ποὺ κατευθυνόταν στὴν τέχνη. Οἱ μεγάλοι καλλιτέχνες τοῦ ρομαντισμοῦ ἐμπλούτισαν σὲ μεγάλο βαθμὸ τὰ ἐκφραστικὰ μέσα τῆς καλλιτεχνικῆς λογοτεχνίας. Ἔκαναν ἰδιαίτερα πολλὰ γιὰ τοὺς στίχους, ἐπιδοκιμάζοντας καὶ ἐμβαθύνοντας τὴν ὑφολογικὴ ἐπανάσταση ποὺ ξεκίνησε ὁ Γκαῖτε. Ἡ κριτικὴ ἀφομοίωση τῶν ἐπιτευγμάτων τοῦ ρομαντισμοῦ εἶναι ἀναπόσπαστο μέρος τοῦ γενικοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν λογοτεχνικὴ κληρονομιά».

Ὁ Ντιμίτρι Πέτροβιτς Σβιάτοπολκ Μίρσκυ ἤ Πρίγκιπας Μίρσκυ (1890-1939) ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς σημαντικοτέρους ἱστορικοὺς τῆς ρωσσικῆς λογοτεχνίας. Ὁ Μίρσκυ δίδαξε στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Λονδίνου ὡς κριτικὸς λογοτεχνίας καὶ ἱστορικός. Ὑπῆρξε ἐπίσης ἕνας ἀπὸ τοὺς θεμελιωτὲς τοῦ Εὐρασιατικοῦ κινήματος καὶ διετέλεσε ἀρχισυντάκτης τοῦ περιοδικοῦ «Εὐρασία». Θεωρεῖται ὁ ἐπινοητὴς τοῦ ὅρου «ἐθνικομπολσεβικισμός». Μὲ τὴν ἐπιστροφή του στὴν Ρωσσία συνελήφθη ἀπὸ τὸ σοβιετικὸ καθεστὼς καὶ πέθανε σὲ στρατόπεδο ἐργασίας.