Μιὰ φορὰ καὶ ἕναν καιρό, ὁ καπετάνιος καὶ οἱ ἀξιωματικοὶ ἑνὸς πλοίου ἔγιναν τόσο ματαιόδοξοι ἐξαιτίας τῆς ἱκανότητός τους στὴν ναυτικὴ τέχνη, τόσο πλήρεις Ὕβρεως καὶ τόσο ἐντυπωσιασμένοι μὲ τὸν ἑαυτό τους ὥστε τρε-
λάθηκαν.

[…] Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἐπιβάτες ἦταν καθηγητὴς πανεπιστημίου. Αὐτὸς ἀφοῦ ἔπλεξε τὰ χέρια του ἀναφώνησε: «Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπαίσια πράγματα! Εἶναι πράγματα ἀνήθικα! Ρατσισμός, σεξισμός, ἀνθρωποκεντρισμός, ὁμοφοβία καὶ ἐκμετάλλευση τῆς ἐργατικῆς τάξης! Δὲν εἶναι παρὰ ἀπαράδεκτες διακρίσεις! Πρέπει νὰ ὑπάρχει κοινωνικὴ δικαιοσύνη: ἴσοι μισθοὶ γιὰ τοὺς Μεξικανοὺς ναῦτες, ὑψηλότεροι μισθοὶ γιὰ ὅλους τους ναῦτες, ἀποζημίωση στὸν Ἰνδιάνο, ἴσος ἀριθμὸς κουβερτῶν γιὰ τὶς κυρίες, ἐγγυημένο δικαίωμα στὴν πεολειξία καὶ ὄχι ἄλλες κλωτσιὲς στὸν σκύλο!».

«Ναί-Ναί», φώναξαν οἱ ἐπιβάτες. «Ναί-Ναί», φώναξε καὶ τὸ πλήρωμα. «Εἶναι ἀπαράδεκτες διακρίσεις!

Πρέπει νὰ ἀπαιτήσουμε τὰ δικαιώματά μας!».

Ὁ μικρὸς καμαρότος καθάρισε τὸν λαιμό του: «Χμ., χμ. Ὅλοι ἔχετε κάποιον λόγο γιὰ νὰ παραπονεῖστε. Ἀλλὰ ἐμένα μοῦ φαίνεται ὅτι αὐτὸ ποὺ πρέπει πραγματικὰ νὰ κάνουμε εἶναι νὰ στρέψουμε αὐτὸ τὸ πλοῖο πρὸς τὰ πίσω καὶ νὰ κατευθυνθοῦμε πρὸς νότον, γιατὶ ἂν συνεχίσουμε νὰ πηγαίνουμε πρὸς βορρᾶν σίγουρα θὰ ναυαγήσουμε καὶ τότε ἀργὰ ἢ γρήγορα οἱ μισθοί σας, οἱ κουβέρτες σας καὶ τὸ δικαίωμά σας στὴν πεολειξία δὲν θὰ προσφέρουν τίποτα γιατὶ θὰ ἔχουμε ὅλοι πνιγεῖ».