ωή και θάνατος δεν είναι αξεχώριστα. Ακόμα και στο θάνατο εμφιλοχωρεί η ζωή (τι άλλο είναι ο «πολιτισμός των φαντασμάτων», από τα ερείπια κατασκευών περασμένων εποχών μέχρι τα μπαούλα αναμνήσεων, όπου τα αποτυπώματα του παρελθόντος επηρεάζουν το παρόν;) και το αντίστροφο (τι είναι η στεγνή επιβίωση, δηλαδή μια ύπαρξη χωρίς νόημα και ευαισθησία, παρά μια έρπουσα αίσθηση θανάτου;) Ακόμα και στη διάρκεια του φωτεινού διαλείμματος, που είναι η ζωή μας, το εκκρεμές πάλλεται μεταξύ της κίνησης και της ακινησίας, μεταξύ της εξέλιξης και της αποτελμάτωσης ή της κατάψυξης. Μεταξύ της ζωής και του θανάτου.

Το βιβλίο Ηδονική γεωγραφία αφορά την κίνηση του εκκρεμούς (μεταξύ αυτού που δοξάζει τη ζωή κι εκείνου που την εμποδίζει) και το πεδίο αντιπαράθεσης των δυνάμεων που το κινούν, δηλαδή των δυνάμεων καταστροφής και των ροπών αντίστασης και δημιουργίας.

Η αναφορά της «ηδονής» στον τίτλο, έχει σχέση βεβαίως με τη χαρά, την απόλαυση, την ευφορία, τη ροπή που κινητοποιεί υπέρ της αναδημιουργίας, μα στο βιβλίο έχει σχέση κυρίως με τη δίψα, τον έρωτα της αναζήτησης κατά την περιήγηση αυτού του πεδίου και ταυτόχρονα αναφέρεται στη βαθιά αίσθηση ευρυχωρίας που προκύπτει από την ανάδειξή του. Η ευρυχωρία δεν αναιρεί ούτε ακυρώνει τον πόλεμο των αντιθέτων, μα μεγαλώνει το ζωτικό χώρο των ελιγμών μας.