« Στην παραλία. Θάλασσα γυαλί. Την κοιτώ ανόρεχτα. Το στομάχι μου σφιγμένο. Ήθελα να γράψω για το παιχνίδι, όχι, για τη γραφή, για το παιχνίδι της γραφής. Και έχω κολλήσει. Αρχίζω κάπως, το πετώ, αρχίζω αλλιώς, το πετώ. Είμαι μαγκωμένη. Κι όμως τα πήγαινα τόσο καλά μέχρι τώρα».
Έτσι αρχίζει το τελευταίο αφήγημα «Το παιχνίδι της γραφής» στη συλλογή διηγημάτων «Μονοπάτια», εκδ. Γράφημα, 2022 η ‘Αβρα Αυδή και το τελειώνει με την βαθιά επιθυμία να παίξει και να γελάσει σαν παιδί στους αμμόλοφους. >>>
Ξανακοιτάζοντας τον βιωμένο χρόνο
Το πρώτο λογοτεχνικό βιβλίο της Άβρας Αυδή, 31 διηγήματα. Μια καταγραφή των μικρών και μεγάλων καθημερινών εμπειριών και συναισθημάτων, που συγκροτούν τον προσωπικό χώρο, μια ανάγκη συμπερίληψης στο παρόν της ζωής που πέρασε, μια καταβύθιση στο παρελθόν, ίσως ανάγκη να οριστεί το πλαίσιο ενός βίου που πέρασε.
Και το παιχνίδι της γραφής!
Ο χρόνος της πανδημίας, αδιάθετος χρόνος για όποιες δραστηριότητες, ο χρόνος συγγραφής των διηγημάτων. >>>
