Το Τζαμί της Φεριντέ Χανούμ, θυγατέρας Abdulhalim Galib Paca και συζύγου Χαράν Φεμί πασά, αποτελεί το τελευταίο τέμενος που κατασκευάστηκε στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για στρατιωτικό τζαμί του έτους 1903 με αρχιτεκτονική και διακοσμητική σπανιότητα.
Η αποκατάσταση και επανάχρησή του μπορούν να επαναφέρουν την υλική και μορφολογική ακεραιότητα και την ανόθευτη χρηστική και συμβολική ταυτότητά του, οι οποίες απομειώθηκαν το 1921 και το 2005, για να μεταφέρουν – ως μηχανή του χρόνου – τη σκέψη και τα συναισθήματα του σημερινού επισκέπτη στις αρχές του 20ού αιώνα.
Άραγε, μπορεί αυτό το μνημείο να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους σημερινούς κατοίκους της πόλης, γόνους Οθωμανών μουσουλμάνων ή μή, και ευκαιρία για διάλογο μεταξύ εθνών και θρησκειών; Μπορεί το τζαμί να αναδειχθεί σε σύμβολο της κοινωνικής σημαντικότητας και ορατότητας των γυναικών, τότε και τώρα;