Ο Γέροντας Πορφύριος, πιστεύοντας στην παντοδυναμία και στην βοήθεια του Θεού, κατόρθωσε, με τη μεγάλη αγάπη του στον Χριστό και την ταπείνωσή του, να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια και τους κινδύνους της πολύβουης Αθήνας για την εν Χριστώ ζωή. Όπως άλλοτε ο Άγιος Αθανάσιος, συνεδύασε την ήσυχη πράξη και την έμπρακτη ησυχία. Έτσι έδειξε ότι, ο μοναχικός βίος χαρακτηρίζεται περισσότερο από την ευστάθεια της συμπεριφοράς, παρά από τη σωματική απομόνωση. Η ακλόνητη προσήλωση στην αγάπη του Χριστού, προστατεύει τον ιερομόναχο από τους πειρασμούς του κόσμου, και τον ενισχύει στον αγώνα του προς την κορυφή των αρετών, την ταπείνωση και την αγάπη.
Μια φορά, όταν ήμουν δεκαέξι χρονών στο Άγιον Όρος, είδα ένα όνειρο. Πως βρισκόμουνα στον Παράδεισο και μου λέει ο Θεός:
- Ε, είσαι ευχαριστημένος;
Του κάνω έτσι: Όχι!
- Α! Μου λέει. Τότε;
Του λέω: Έτσι, εμένα μόνο; Πρέπει να τους βάλεις όλους.
