“Τα χέρια σου γέμισαν αίματα. Τα κρατούσες μπροστά, με τα δάχτυλα ανοιγμένα σαν να μην είχαν σφίξει ποτέ μέσα τους το μαχαίρι. Το πουκάμισό σου είχε γεμίσει αίματα, το είδα. Και λίγο αργότερα, καθώς χάθηκες στο πλακόστρωτο μονοπάτι, ανάμεσα στα πεύκα, οι σόλες σου άφησαν πίσω κατακόκκινες πατημασιές, τις είδα”

(Απόσπασμα από το ανά χείρας βιβλίο)

Πως μπορούμε να αγαπάμε και να μισούμε ταυτόχρονα τον ίδιο άνθρωπο; Να τον καταδικάζει ο νους και να τον συγχωράει η καρδιά. Να μας ενώνει το αίμα, αυτό που ρέει μέσα μας, και να μας αποξενώνει αυτό που χύθηκε, και λέκιασε για πάντα τη ζωή μας.
Πως γινόμαστε οι φροντιστές ενός έκπτωτου προστάτη, σε μια αντιστροφή των ρόλων, που μας επιβάλει με το γύρισμα της η κλεψύδρα του χρόνου;

Σοφία Δερέ, εκδότρια