Σάββατο βράδυ
Κάτω απ` το πορτάκι σκάει ραβασάκι
"Φίλοι ή εχθροί;" μια αλλότρια με παρακινεί,
Για φαντάσματ` όμοια ομιλεί ελληνιστί
Μα μη ομόχρονα, σκιές στο παραθύρι μ` άγρυπνο ματάκι.
Σάββατο βράδυ μ` οινόπνευμα στη ξενιτιά,
Μια ποιητική χρεία στη τρώγλη πλουμισμένη
Και ξάφνου ανάγκη διαρκής, ζωπύρουσα κ` επιβεβλημένη
Να φτάσει στ` αυτιά ήχος απ` τη ποθητή χροιά.
Σε καλώ κι απαντάς βαρβαρικά
Κ` ευθύς το κλείνεις σαν ακούς τη φωνή μου,
Καλύτερα νάκοβες μ` ένα λεπίδι τη πνοή μου.
Μα ίσως είμ` ο δολοφόνος στην ιδική μου καρδιά
Που την χαρά θα βρω τρόπο να σκοτώσω,
Ως πότε θ` επιμένω γι` ένα σου βλέμμα ω! πόσο!
[Από την έκδοση]
