Με βάση εκτεταμένο αρχειακό και προφορικό υλικό από διάφορες χώρες, το βιβλίο επιχειρεί να αναλύσει την ενσωμάτωση της Ελλάδας στους ευρωαμερικανικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς και θεσμικές πρωτοβουλίες γύρω από την άμυνα της Ευρώπης από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Πιο συγκεκριμένα, η μελέτη παρακολουθεί όλες τις απόπειρες ένταξης της Ελλάδας σε όλα τα αμυντικά σύμφωνα και θεσμούς που συμπήχθηκαν από το 1947 και εξής με στόχο την άμυνα της Ευρώπης (τη Συνθήκη των Βρυξελλών το 1948, την Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, το ΝΑΤΟ, ΔΕΕ). Οι απόπειρες αυτές αντιμετώπισαν για μια σειρά από λόγους τη μόνιμη δυσπιστία ή και αντίθεση των ευρωπαϊκών χωρών, είτε επειδή δεν ήθελαν να προκαλέσουν κάποια Σοβιετική αντίδραση, είτε επειδή είχαν δικούς τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς για την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, είτε επειδή δεν ήθελαν διάσπαση της ευρωατλαντικής αποτρεπτικής ισχύος σε περισσότερες χώρες και μέτωπα, είτε, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, επειδή δεν ήθελαν να γίνουν μέτοχοι της ελληνοτουρκικής διένεξης. Η επικύρωση της εισόδου της χώρας ως πλήρους μέλους στον αμυντικό οργανισμό της Δυτικοευρωπαϊκής Ένωσης το 1995 έγινε με τέτοιους όρους που δεν εκπλήρωναν τις προσδοκίες της Ελλάδας για αποτελεσματική θωράκιση της άμυνάς της και γι’ αυτόν τον λόγο αντιμετωπίστηκε μάλλον παγερά από την Αθήνα και την ελληνική κοινωνία παρόλο που ολοκλήρωνε «αίσια» προσπάθειες δεκαετιών και την κατανάλωση τεράστιου διπλωματικού και πολιτικού κεφαλαίου.