«Με την ποίηση, υποψιάζομαι ότι ψιθυρίζουμε αντί να μιλάμε. Κι η ηχώ του ψιθύρου είναι ανεπαίσθητη και ως τέτοια ευλογημένη. Ένα σχεδόν ψευδαίσθητο υποκατάστατο της ανθρώπινης κίνησης. Επιχειρώντας μια ακόμα απόδραση από τον Νότο, σκέφτηκα ότι το εγγύτερο στις ανθρώπινες κινήσεις είναι τα σημεία στίξης. Αλλά όχι αυτά από μελάνι. Τα άλλα. Η σάρκινη προέκτασή τους. Ποτέ απροϋπόθετη, επίμονα αδιατίμητη. ... Μας σαγηνεύουν οι ατέλειες και συγχρόνως μας τρομάζουν. Κι ίσως γι’ αυτό ανακαλύψαμε τα σημεία στίξης για να συμφιλιωθούμε με τη διάρρηξη κάθε καθολικής βεβαιότητας, με αυτό δηλαδή που λέγεται Ζωή. Μα μόνο γι’ αυτό άραγε;».
Νίκος Παπαδάκης, Αντι-προλογικό
«Επί της ουσίας, αυτό που αναδεικνύεται στην ποιητική κατάθεση του Νίκου Παπαδάκη είναι μια “περιεκτική” και εύθραυστη ευαισθησία που εξυψώνει την ανθρώπινη κατάσταση, την αποσπά από τη “γήινη” νομοτέλεια και ταυτόχρονα την καθιστά μαγική και ονειρική. ... Ο Νίκος Παπαδάκης με τη συλλογή ποιημάτων του «Σημεία Στίξης» ποιεί ευθέως μια δημιουργική ανασκαφή μέσα στον ευγενή ορυκτό πλούτο μιας βαθιάς και σμιλεμένης εσωτερικότητας, που αποπνέει αλήθεια, ποιητική ένταση, εικόνες και αρώματα μιας διαρκούς υπαρξιακής περιπλάνησης. Ο ίδιος άλλωστε θα ανήκει πάντα στην ποίηση. ...».
Νίκος Φωτόπουλος, Πρόλογος στο βιβλίο
