H έννοια και η πράξη της διεπιστημονικότητας ανήκουν κατά ένα διττό τρόπο στις βασικές διαστάσεις του κοινωνικού και παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου. Η βασική αξίωση του σχολείου για προσανατολισμό και αλληλεπίδραση με την πραγματική ζωή –κυρίως με τη σημασία της διεύρυνσης των κοινωνικών δυνατοτήτων των υποκειμένων– προϋποθέτει την αναστοχαστική-αξιολογική σύζευξη των επιμέρους γνώσεων, ανά γνωστικό αντικείμενο, με ορίζοντα το σύνολο των σχέσεων του κοινωνικού. Μόνο μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να αποκτήσει εξάλλου η γνώση σημασία για την πράξη. Η διεπιστημονικότητα, περαιτέρω, συνιστά το κεντρικό μεθοδολογικό πλαίσιο υλοποίησης μιας άλλης θεμελιώδους αξίωσης του σχολείου: της προώθησης μιας ανοιχτής, δηλαδή μη δογματικής σκέψης. Τα κείμενα του παρόντος τόμου κινούνται πάνω σε αυτή την «αθέατη» πολλές φορές τομή μεταξύ επιστήμης και τέχνης, επιδιώκοντας την παραγωγή και διάχυση μιας γνώσης ικανής να εμπλέξει τα υποκείμενα σε μια διαδικασία κριτικής εξέτασης των όρων νομιμοποίησης της πραγματικότητας και των κατηγοριών περιγραφής της. Επιχειρείται η πρόσβαση σε μια λογική που «προβληματοποιεί», που είναι συνδεδεμένη με τη διαδικασία ανίχνευσης δυνατοτήτων του κοινωνικού και πέραν των ιστορικά δεδομένων και νομιμοποιημένων.