Επτά γυναίκες κι ένα ρόδο χορεύουν  με το θάνατο αντιμετωπίζοντάς τον ως ίσο, αφού πρώτα έχουν κατατροπώσει με το βάρος της ψυχής και της καρδιάς τους τούς τυράννους τους, με ασπίδα  την ίδια την ουσία του νόστου του έρωτα. Όχι του ανθρώπινου, αλλά του αιώνιου και αληθινού, εκείνου που χρίζει ιππότες  και δεσποσύνες έτοιμους να τα βάλουν με δράκους και τέρατα, κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, με βασιλιάδες και άρχοντες, με τις δυνάμεις της νοητής και τυραννικής  Βαβυλώνας για να βρουν, στο τέλος του δρόμου τους μια Ιθάκη, μια Εδέμ, μια Νέα Ιερουσαλήμ. Ακριβώς σαν την Αντιγόνη του Σοφοκλή, αλλά ακόμα παραπέρα σαν τον Οδυσσέα του Ομήρου, σαν τον Ιωάννη της Αποκάλυψης, σαν την ηρωίδα και τον ήρωα του ποτέ και του πάντα, του επτάπυλου κύκλου που ονόμασαν Θεό, σύμπαν ή  αέναη ύπαρξη.

Κι έτσι ο θάνατος θαυμάζοντάς τες έγινε ο αφηγητής της τραγωδίας τους. Είναι εκείνος που μας  διηγείται το ταξίδι της ζωής τους, τις στροφές της μοίρας, τα υποσελήνια σκοτάδια  και τα ηλιοφώτιστα διαμάντια που κρύβει η καρδιά και ο νους τους. Ιστορίες αρχαίες, χαμένες στη λήθη του χρόνου, μύθους που καθρεπτίζουν τους ανθρώπινους φόβους, τα όνειρα και  τις ελπίδες στο παρόν, το παρελθόν αλλά και το μέλλον. Και, πάνω απ’ όλα, μας εξιστορεί, χρησιμοποιώντας πότε τα αληθινά γεγονότα, πότε τη φαντασία, με το δικό του μοναδικό τρόπο,  τα επτά βήματα που χωρίζουν τη ζωή από το θάνατο, τη στιγμή από την αιωνιότητα. Ένα ταξίδι ανάμεσα στις πτυχές της ύπαρξης, εκεί  που πρωταγωνιστούν ηρωίδες, ήρωες και προδότες, βασιλιάδες και τύραννοι, άγγελοι και δαίμονες και πρώτα απ’ όλα ο ίδιος μας ο πραγματικός εαυτός, το πιο τραγικό πρόσωπο του θεάτρου του χρόνου.