Τρεις ώρες μου πήρε να ρουφήξω το κείμενο της Άννας Τενέζη, όπως η διψασμένη γη τη βροχή.
Δεν ξέρω το γιατί, αλλά ο Θεός μου στέλλει πάντα τα γραπτά της κάθε φορά που γυρεύω από κάπου να πιαστώ, για να ξεφύγει το μυαλό και να γεμίσει η Ψυχή μου. Φαίνεται πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία.