Είτε προσεγγίζεις τον Όμηρο φιλολογικά, είτε θεολογικά, είτε κοινωνιολογικά, είτε ιστορικά πάντα κάποια πτυχή του θα σου διαφεύγει, θα κρύβεται και θα περιμένει την ανεύρεσή της. Μέχρι πριν από δύο αιώνες η Ιλιάδα ήταν ένα φανταστικό έπος, μία μεγαλειώδης επική δημιουργία, σήμερα όμως, εντάσσεται στην ιστορία, παρ’ όλα αυτά μύθευμα, καθαρά λογοτεχνικό έργο θεωρείται ακόμη η Οδύσσεια.

Και ενώ νομίζεις ότι τελείωσες μία άλλη λάμψη φωτίζει, υπάρχει ένα άλλο επίπεδο ανάγνωσης, διαφορετικός τύπος ερμηνείας: ο συμβολικός. Σαφώς οι Ολύμπιοι θεοί δεν υπάρχουν, σαφώς τα ξακουστά ανάκτορά τους στον Όλυμπο όσο και εάν τα αναζητούμε δεν θα βρεθούν, μήπως όμως μέσω όλων αυτών υπονοείται κάτι άλλο; Μήπως η θεά Αθηνά, προστάτιδα του Οδυσσέα, εκτός από την σοφία δηλώνει την «κίνησή» του νου, την ικανότητά του να επωφελείται άμεσα από τις καταστάσεις, ή μήπως την ευστροφία; Μήπως ο φονικός θεός Άρης δεν ενσαρκώνει μόνο την άναρχη και βίαιη επιβολή της δύναμης αλλά και την ακατάβλητη ισχύ, την ανδρεία ή το ηρωικό πνεύμα; Πόσο μάλλον τα άλλα πρόσωπα και οι δράσεις τους, τα συμβάντα με την μάγισσα Κίρκη, τους Λωτοφάγους ή της χώρας των Φαιάκων με τα νοήμονα (άλλη μία απορία) πλοία; [...]

Ακολουθώντας αυτή την ατραπό, μία νέα γεμάτη χρυσό φλέβα διανοίχθηκε στο μεταλλείο που καλείται Όμηρος, δηλαδή, η σχέση του με την φιλοσοφία, για την ακρίβεια με την κριτική που συνδέεται με την γέννηση της φιλοσοφίας και η οποία ταυτίζεται με την απελευθέρωση του ανθρώπινου πνεύματος.