Έρημος της Λιβύης, άνοιξη 1983.

Ο συγγραφέας Νίκος Β. Λίτσας και η συντροφιά του, σε αποστολή για τη λιβυκή κυβέρνηση του στρατηγού Καντάφι, ξέμεινε σε ένα βραχώδη λόφο, στη μέση της ερήμου, 70 χιλιόμετρα από το κοντινότερο χωριό. Το δειλινό ήταν γλυκό και ζεστό, αλλά η νυχτερινή ψύχρα της ερήμου είχε μόλις αρχίσει να πέφτει, όταν εμφανίστηκε ξαφνικά ένας μεσήλικας Άραβας πραματευτής, που είχε ξεμείνει κι αυτός με τα φορτωμένα γαϊδούρια του, και δεν ήθελε να περάσει τη νύχτα μόνος, φοβούμενος τις ένοπλες αντάρτικες ομάδες που τριγυρνούσαν στην περιοχή.

Ο βραδινός επισκέπτης άφησε όλη την παρέα άφωνη όταν με ήρεμη φωνή τους πληροφόρησε ότι σε αυτόν τον βραχώδη λόφο, είχε ταφεί ένα μεγάλος προφήτης και πρόγονος των Λιβύων, ο οποίος στην ιστορία έμεινε γνωστός ως «Ισκαντάρ Αλ Μακντόν» — που σημαίνει «Αλέξανδρος ο Μακεδόνας».

Το ανήσυχο πνεύμα των Ελλήνων της συντροφιάς δεν ήταν δυνατόν να μείνει άπραγο εμπρός σε τέτοια νέα. Αμέσως διοργανώνεται μια ανασκαφική ομάδα, εξασφαλίζεται η συνεργασία της λιβυκής κυβέρνησης και των τοπικών Βερβερίνων αρχόντων και ξεκινά μια περιπέτεια με απροσδόκητες ανακαλύψεις και αλλεπάλληλες συγκινητικές διαπιστώσεις. Όσο η σκαπάνη απομακρύνει τα επί χιλιάδες χρόνια συσσωρευμένα στρώματα της άμμου, η συντροφιά ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, αποκαλύπτοντας τα σημαντικά γεγονότα της κάθε περιόδου και εξιχνιάζοντας αινίγματα από την προϊστορική Ελλάδα.

Το τι θα φανερωθεί στον πυθμένα του φρέατος της ανασκαφής είναι μια έκπληξη που θα αποζημιώσει με το παραπάνω το υπομονετικό αναγνώστη.