« Γεννήθηκα σε μια σαιξπηρική οικογένεια. Ανάμεσα σ’ έναν πατέρα αυλικό του βασιλιά για σαράντα χρόνια και έναν αδερφό καταδικασμένο σε μια φυλακή του Νότου. Πρέπει να φανταστείς ένα βασιλικό παλάτι τρομακτικό αλλά και μαγευτικό, όπου ο ευνοούμενος μπορεί να τιμωρηθεί για το τίποτα, όπου οι αντιζηλίες πλέκουν τον ιστό τους όταν πέφτει η νύχτα.

» Ένας παραμυθάς ξέρει πως η δύναμη βρίσκεται από τη μια μεριά της πόρτας και η ελευθερία από την άλλη. Για να μη φύγει από την υπηρεσία της Μεγαλειότητάς του, ο πατέρας μου απαρνήθηκε τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Εγκατέλειψε τον αδερφό μου στα φαντάσματά του. Ο γιος του, ο αδερφός μου, στοίχειωσε για είκοσι χρόνια την οικογένειά μου. Ποιοί οι λόγοι του “ τρελού ” και ποιοί του πατέρα ;

»Μοίρα φοβερά μοναχική, δουλεία συναινετική... Όλα είναι γελοία σ’ αυτόν τον κόσμο ; Ο πατέρας μου είχε μια ιδιόμορφη αγάπη για τη ζωή. Χρόνια προσπαθώ να τη διηγηθώ. Αυτή την ιστορία σας την προσφέρω, έχει τη φαντασία ενός παραμυθιού του παλιού καιρού και την τραγικότητα ενός ανθρώπινου δράματος ».

–ΜΑΧΙ ΜΠΙΝΜΠΙΝ

Ήμουν για τριανταπέντε χρόνια ο αφοσιωμένος υπηρέτης του, ο διασκεδαστής με την ανεξάντλητη φαντασία, ο επίσημος θεολόγος, ο κυβερνήτης των πιστών που του ανήκαν, ο λογοτεχνικός του σύμβουλος, η αλάνθαστη αναφορά του στον μαγικό κόσμο της ποίησης. […]

Όλα έμοιαζαν κανονικά, αλλά τίποτα δεν ήταν για τον αφέντη μας. Εγώ, ο Μοχάμεντ μπεν Μοχάμεντ, αφρός από το κατακάθι και τη σαπίλα του Μαρακές, που τίποτα δεν προοιώνιζε να βρεθώ πλάι στους εκλεγμένους, εγώ ο φυγάδας από τα βαθιά υπόγεια της ανθρώπινης υπόστασης, ήμουν εκεί αυτή τη βραδιά του Ιουλίου πίσω από τον ετοιμοθάνατο αφέντη μου, αναμασώντας την τρομερή πρόβλεψη του γιατρού : « Σε δυό ή σε τρεις μέρες θα είμαστε όλοι ορφανοί ! » […]

Ήξερε το αδύνατο σημείο μου κι έβρισκε πάντα ευκαιρίες να το θυμήσει : « Οι σκύλοι δεν γεννούν γάτες » έλεγε. Το αίμα του προδότη είναι κληρονομικό, και άλλες αναφορές στο φυλακισμένο παιδί μου σε μια φυλακή του Νότου. Αν απαντούσα στις επιθέσεις του, θα κατέβαινα στο επίπεδό του. Όμως δεν άφηνα τίποτα. Αντίθετα, ετοίμαζα τα όπλα μου με την ησυχία μου και χτυπούσα τη στιγμή που δεν το περίμενε. Με τις αντεπιθέσεις έδινα κατάλληλες απαντήσεις, ανάλογα με τις προκλήσεις του. Καταδίκαζε με τη σειρά του το χτύπημα χωρίς να αντιδρά. Στις προσβολές παίζαμε το ίδιο παιχνίδι. Έτσι είχε θεσπιστεί μια ανακωχή μεταξύ μας, σίγουρα ευάλωτη. Αλλά, όπως συμβαίνει στους ψυχρούς πολέμους, βάστηξε πολύ περισσότερο από όσο είχαμε προβλέψει.