Τρεις κυνηγοί, πλουμιστά πουλιά, ένα δάσος στο λυκόφως, μια φωτιά που καίει χωρίς κούτσουρα, μια νύμφη με γαλάζια μαλλιά, ένα κριάρι, ένα ζηλόφθονο γιασεμί κι ένας κήπος στην αγκαλιά του ολόγιομου φεγγαριού στοιχειώνουν τα δύο αυτά σκοτεινά παραμύθια.

     Συνθεμένα σε τόνους ακραίου λυρισμού,  αποπνέουν μια ατμόσφαιρα γκόθικ, όχι όμως την  ασπρόμαυρη που έχουμε συνηθίσει, αλλά μια άλλη, γεμάτη χρώματα και πλημμυρισμένη ήχους. Το διττό αυτό κείμενο, με τις αραχνούφαντες αντιστοιχίες και τα μυστικά συναπαντήματα εννοιών και αισθηματικών εξάρσεων,  απευθύνεται τόσο σε ένα παιδί εξερευνητή όσο και σε έναν ενήλικα που ξέρει να παραμένει παιδί.

 Η Σοφία Διονυσοπούλου και η Μαρίνα Μέντζου έχουν συνεργαστεί και στο θέατρο στα  έργα:  Ο μονόκερως του πόθου (2006),  Ροδώνες και πέρλες (2009) και Αθώα εκ προμελέτης (2010).

      Γνωστή κυρίως από το ποιητικό της θέατρο, η Σοφία Διονυσοπούλου [ η Νυχτωδία της τιμήθηκε με το Α’ κρατικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου θεατρικού συγγραφέα το 1999, ενώ η πρόσφατη Μήδεια∙ μηδέν στο κόκκινο (Sestina 2016) μας έδωσε μια ολότελα αιρετική εκδοχή του μύθου], χειρίζεται την ποίηση ως δραματικό εργαλείο επιβίωσης σε κάθε λογοτεχνικό είδος. Άλλα της έργα: Με τις ευλογίες των νεκρών (σπονδυλωτά διηγήματα, Άγρα 1997),  Νεροπομπή (θέατρο, Νεφέλη 2001), Ιφιγένεια της Ευριπίδου (θέατρο, Νεφέλη 2010),  Η κόρη του ξενοδόχου (μυθιστόρημα, Άγρα 2012), Ψυχές στην ερημιά του (ποιητικά πεζά, Το Ροδακιό 2016), Σε ονομάζω Χιουρρέμ (ποιητική σύνθεση, Το Ροδακιό 2019), Θυρίδα 1821 (ποίηση, Το Ροδακιό2020). Η Μαρίνα Μέντζου έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Δίπολο (Γαβριηλίδης 2013).