Οι συλλογισμοί του Χάρρυ Τζιανν πάνω στους παραλογισμούς των σύγχρονων καιρών είναι πολλά παραπάνω από όσα αποκαλύπτει ο τίτλος και το γλωσσικό εύρημά του. Με τη σοφία ενός ανθρώπου που στέκει πάνω από τη βιολογική ηλικία της δεκαετίας των είκοσι, με το πάθος ενός αμετανόητου καλλιτέχνη με μετεφηβική εκφραστική ορμή, με την ανυπολόγιστη ορμή ενός ασυμβίβαστου φύσει και θέσει επαναστατικού κι επαναστατημένου ανθρώπου, ο δημιουργός της ποιητικής αυτής συλλογής ξύνει πληγές και έρχεται αντιμέτωπος με το τραύμα.

Ο ποιητής δεν γράφει με καλλωπιστικές γραφίδες. Είναι στο βάθος ένας απτόητος παρατηρητής μιας εποχής που κινδυνεύει να χάσει το νόημα πίσω από εξωτερικούς καταναγκασμούς, ανώφελα διλήμματα και ανήθικη εξωστρέφεια. Εκεί που οι άλλοι προσπερνούν, εκείνος ξεμανταλώνει ερμητικά κλεισμένες κρύπτες, εκεί που όλα μαίνονται συρράξεις, φτιάχνει «καταφύγια», εκεί που ο δρόμος μοιάζει να τελειώνει -μαζί και οι επιλογές του κόσμου- ρίχνει σπορά να αναδυθεί ο νέος κόσμος.

Είμαστε ευτυχείς που οι νέοι εμπιστεύονται ακόμα, σήμερα, τις λέξεις.

Είμαστε ευτυχείς ακροατές τους.