Κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα και μέσα από τα σημαντικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Ελλάδα παρακολουθούμε την πορεία ζωής της Ειρήνης και της οικογένειάς της με χαρές, λύπες, πάθη και προδοσίες να πλαισιώνουν τη χαραγμένη διαδρομή τους.

Κοίταξα τη γιαγιά Κωνσταντίνα που περίμενε να αντικρίσει τη νύφη με το πρόσωπο ζωγραφισμένο από τη χαρά και την ανυπομονησία ταυτοχρόνως .
«Μμμμ, σκέτη κουκλίτσα φαίνεται!» ψιθύρισε ικανοποιημένη από όσα μέχρι στιγμής έβλεπε.
Η νύφη ίσιωσε το μακρύ φόρεμα που φορούσε και σηκώνοντας το κεφάλι της μας χαμογέλασε συνεσταλμένα. Τα χειροκροτήματα σταμάτησαν απότομα και αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε ματιές μεταξύ μας, γυρεύοντας να εκμαιεύσουμε αντιδράσεις για αυτό που αντικρίζαμε. Ναι μεν η νύφη ήταν λεπτή, ιδιαίτερα ψηλή, με υπέροχα ξανθά μαλλιά, αλλά φυσιογνωμικά ήταν ένα πολύ άσχημο πλάσμα. Είδα τη χαρούμενη έκφραση της γιαγιάς Κωνσταντίνας να σοβαρεύει απότομα και να κοιτάζει λοξά τον γιο της. Καθώς η νύφη κάλυπτε με αργό βήμα την απόσταση που τη χώριζε από τον μέλλοντα σύζυγό της, την άκουσα να του ψιθυρίζει δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο καθαρά την απογοήτευσή της:
«Ευτυχώς, που δεν ζει ο πατέρας σου! Θα τον έστελνες μια και καλή απόψε…»