Ο ακροβάτης είναι μία εμβληματική φιγούρα στη φιλοσοφία της ζωής, όλοι μας θα καλεστούμε τουλάχιστον μία φορά να περπατήσουμε σε τεντωμένο σχοινί, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα. Το αν θα τα καταφέρουμε ή όχι θα οφείλεται σε ό,τι θα έχουμε ζήσει μέχρι εκείνη την στιγμή. Ο ακροβάτης λοιπόν εμπεριέχει όλες του τις εμπειρίες καλές και κακές, δύσκολες και εύκολες, γνώσεις, προπονήσεις, εκπαιδεύσεις, σκασιαρχεία, επιπολαιότητες, ανθρώπους, αναμνήσεις και άλλα εκατομμύρια πράγματα που συντελούν σε αυτό που είναι σήμερα. Τα εμπεριέχει όλα αυτά ακριβώς εκείνη τη στιγμή που θα πατήσει πάνω στο σχοινί. Το πρώτο βήμα είναι και το βήμα της αποδοχής του εαυτού του. Διότι αν δεν το κάνει, αν αμφιβάλλει έστω και λίγο για οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή, ίσως να μην υπάρξει δεύτερο. Βέβαια ένας ακροβάτης δεν μπορεί να τα ξέρει όλα, έχει επίγνωση για κάποια πράγματα μα πάντα υπάρχουν και κάποια που δεν τα γνωρίζει. Ένας ακροβάτης ό,τι δεν έχει προλάβει να σκεφτεί ή να συνειδητοποιήσει… θα τα μάθει πάνω στο σχοινί.
Συνομιλούν με τα κείμενα της Μαρίας Δασκαλάκη, μέσα από έργα τους, οι:
Χαράλαμπος Βιδάκης, Καλλιτέχνης
Καρμέλα Ιατροπούλου, Κεραμίστρια- Σχεδιάστρια κοσμημάτων
Δημήτρης Κατσιγιάννης, Ζωγράφος
Χαράλαμπος Κολοκούρης, Ερασιτέχνης Σκιτσογράφος
Νίκος Μαρκάκης, Ποιητής
Σοφία-Μαρία Ξενάκη, Εικαστικός και performer
Πάνος Πασσίσης, Ζωγράφος
Δέσποινα Σπυρίδωνος, Ψυχολόγος MSc – ε. Ψυχοθεραπεύτρια – Μέλος της EMDR Europe Association
Πίνακας εξωφύλλου: Σοφία-Μαρία Ξενάκη, «Ο ακροβάτης» – Σπουδή στον Χιροσίτζε
«Στην πόλη που μεγάλωσα, έμαθα από νωρίς τι σημαίνει «λιμάνι». Άνθρωποι από όλο των κόσμο τριγυρνούσαν στα σοκάκια των Χανίων τα καλοκαίρια και ο πατέρας μου, σε κάθε ευκαιρία, φρόντιζε να μου τονίσει πως ο κόσμος είναι γεμάτος περιπέτεια και πως με περιμένει να τον γνωρίσω. Ταξίδευα από μικρή μιας και η μητέρα μου κατάγεται από την Ταϋλάνδη. Εκείνη μου έδειξε πως ο τόπος μας είναι εκεί που ανήκει η καρδιά μας. Όλοι οι άνθρωποι γύρω μου, οι φίλοι μου, η θεία μου, ο αδερφός μου, οι συγγενείς μου ο καθένας με τον τρόπο του, με προετοίμαζε για μία ζωή που χρειάζεται δύναμη. Οι σπουδές μου αφορούσαν την Διοίκηση επιχειρήσεων όμως σύντομα κατάλαβα πως για να αλλάξω τον κόσμο χρειαζόμουν περισσότερα εφόδια.
Ο Προσκοπισμός με έφερε κοντά στον μαγικό κόσμο των παιδιών και μου έδειξε πως αν υπάρχει ελπίδα κρύβεται πράγματι στο χαμόγελο των παιδιών. Πως οι αξίες είναι διαχρονικές και πως ο εθελοντισμός είναι η μόνη εργασία που τις υπηρετεί. Σύντομα βρήκα το μαγικό μου ραβδί. Έπαιρνε τη μορφή μίας πένας που έγραφε ασταμάτητα γνωρίζοντας καλύτερα από εμένα ποιο είναι το ταξίδι μου. Μονάχα τότε κατάλαβα πως εκείνη με οδηγούσε στην αλλαγή και πως πρόκειται να μου χαρίσει το παραμύθι που κρύβει την αλήθεια. Μία αλήθεια που ετυμολογικά μου ψιθύρισε πως είναι εκείνη η οποία δεν ξεχνιέται, διότι ήδη υπάρχει μέσα μας. Πολλοί μου ευχήθηκαν καλή αρχή… μα γνωρίζω πως η συνέχεια ήταν εκείνη που γέννησε το παραμύθι».
Μαρία Δασκαλάκη
