ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ:  "Οι ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ δίνουν μια καλή εικόνα των εξελίξεων και των αναζητήσεων μετά το τέλος της δικτατορίας".

ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ: "Είναι το χρονικό συγκρότησης  ενός ηγεμονικού λόγου, η αφήγηση του τρόπου που διαμορφώθηκε η «εικόνα της Ελλάδας», που βαθμιαία έκανε τους λογαριασμούς της με τα φαντάσματά του 20ου αιώνα, φτιάχνοντας έναν κοινό παρονομαστή: δημοκρατία χωρίς επίθετα – Ευρώπη – κοινωνική δικαιοσύνη – εκσυγχρονισμός – σεβασμός περιβάλλοντος".

ΜΑΡΙΑ ΔΑΜΑΝΑΚΗ: "Το βιβλίο είναι γραμμένο με ειλικρίνεια, γενναιότητα και χιούμορ. Υπάρχει αυθεντικότητα, η γραφή των συγγραφέων είναι το αντίθετο της επιτήδευσης. Ξεγυμνώνουν κομμάτια από την ψυχή τους, μας κάνουν μια ψυχική κατάθεση, δίνουν ένα κομμάτι από αυτό που είναι πραγματικά".

ΠΕΤΡΟΣ ΕΥΘΥΜΙΟΥ: "Παράξενο δείγμα των μεταλλάξεων της ελληνικής κοινωνίας είναι η απίστευτα φτωχή ιστοριογραφία της δικτατορίας του 1967-74. Τα οκτώ κείμενα των Διαδρομών αποτελούν πολύτιμα αυθεντική μαρτυρία και θα αποτελέσουν σίγουρα  σημαντική πηγή για κάθε σοβαρό ιστορικό. Ταυτόχρονα, αποτελούν ενδιαφέρον και προκλητικό ανάγνωσμα".

ΝΙΚΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΑΚΗΣ: "Βλέπουμε συχνά θεωρίες και ιδεολογίες να αναθεωρούνται. Το ενδιαφέρον είναι ότι μέσα από τα προσωπικά βιώματα των συγγραφέων, ο επαναπροσδιορισμός έχει στο κέντρο του την Ευρώπη και τη δημοκρατία".

«Όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, συμφωνήσαμε –και το τηρήσαμε–, ο καθένας μας να ανατρέχει στη διαδρομή του με το δικό του στυλ, με το δικό του ύφος, από την εποχή της πρώτης πολιτικοποίησης μέχρι σήμερα. Όχι σαν αφηρημένη πραγματολογική εξιστόρηση, αλλά με το θάρρος της υποκειμενικότητάς του. Καταγράφουμε πώς βιώσαμε τις καταστάσεις όπου συμμετείχαμε, αλλά και πώς αντιλαμβανόμαστε, πώς κρίνουμε σήμερα τα βιώματά μας εκείνα. Και μεταξύ μας γνωριστήκαμε καλύτερα. Μα ακόμη, με ενδιαφέρον βλέπουμε συχνά τα ίδια γεγονότα με τη ματιά ενός άλλου, απομακρυνόμενοι και αμφισβητώντας προσωπικές μας βεβαιότητες, στον βαθμό που υπάρχουν. Μάθαμε ακόμη σημαντικές στιγμές φίλων που τους ξέρουμε χρόνια, αλλά ποτέ δεν μας τις είχαν διηγηθεί, χρωματίσει με τις πινελιές που επιτρέπει η κατά μόνας εξιστόρηση αν και για δημόσια έκθεση.

Και βρισκόμαστε στο σήμερα γεμάτοι ερωτηματικά και αναμνήσεις να μοιραζόμαστε αυτές τις αναμνήσεις, αυτά τα ερωτηματικά μεταξύ μας, αλλά και με τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες αυτού του συνόλου κειμένων, αυτών των διαδρομών. Γιατί; Μα πρώτα απ’ όλα για μας. Από κει και πέρα για όποιον/α ενδιαφερθεί είτε γιατί μοιράζεται παρόμοια ερωτηματικά είτε γιατί ενδιαφέρεται να σκεφτεί τα δικά μας.

Αυτά, εμείς του ’60 –άντε και του ’70– οι εκδρομείς».

[Από τον Πρόλογο του βιβλίου]