Ξεκινώντας να πληροφορήσουμε τα Αιρετικά Νο 12 συζητήσαμε αρκετά σχετικά με τη διατύπωση του υπερτίτλου που θα συνόδευε το 1821:"Ο αγώνας της ανεξαρτησίας" ή "Ο αγώνας για την ανεξαρτησία". Σωστοί είναι και οι δύο υπέρτιτλοι, ανάλογα με την ιδεολογική σκοπιά από την οποία καθώνας προσεγγίζει την Ιστορία. Ο πρώτος κάνει λόγο για ένα γεγονός που ολοκληρώθηκε - που πραγμάτωσε τον σκοπό για τον οποίο ξεκίνησε ο δεύτερος για ένα γεγονός που δεν πρόφτασε να ολοκληρωθεί- που στην πορεία ξεστράτισε από κάποιον από τους σκοπούς του, που απλώς ολοκληρώθηκε κατά το ήμισυ. Καταλήξαμε στον πρώο -αν και αναγνωρίζουμε πως το εθνικό ζήτημα στην περίπτωση του ξεσηκωμού των Γραικών υπερισχυσε στο τέλος της επαναστασης- κυρίως επειδή ο αναγνώστης συνήθως διαβάζει πως το 1821 ολοκληρώθηκε. Ακόμη και στην περίπτωση της παραμέτρου του εθνικού ζητήματος δεν υπήρξε ολοκλήρωση, η οποία θα είχε επιτευχθεί εφόσον το νέο ελληνικό κράτος αποτίναζε τα σουλτανικά δεσμά και κέρδιζε την αυτονομία του και την αυτοδιαθεσή του. Ομως το καθημαγμένο μόρφωμα που αναδύθηκε από τις φλόγες του πολέμου δεν μπορούσε να αποφασίσει για την τύχη του, τη μοίρα του, την ιστορική του πορεία όντας προτεκτοράτο ενταγμένο στην αγγλική (κατά κύριο λόγο) σφαίρα επιρροής. Όσο για το κοινωνικό, οι κοτζαμπάσηδες και οι εκκλησιαστικοί εξουσιαστές παρέμειναν στα πόστα τους και διαιώνισαν την κυριαρχία τους στον "απελευθερωμένο" λάο.
