Οι δύο άγιοι φαίνεται να κατέκτησαν τη χάρη του αγίου Πνεύµατος µε διαφορετικό τρόπο.
Ο άγιος Πορφύριος είχε τη σφοδρή επιθυµία για τον Θεό από µικρός, ήθελε την πνευµατική ζωή να γίνεται χωρίς άγχος αλλά µε έρωτα, ενώ ο άγιος Ιωσήφ δίνει σηµασία στη «βία» που ελεύθερα ασκεί κάποιος στον εαυτό του στην προσπάθεια τήρησης των εντολών.
Και οι δύο εργάζονται στο πλαίσιο της θεϊκής αγάπης και γι’ αυτό οι δρόµοι τους είναι κοινοί. Αισθάνθηκαν ότι καλούνται από τον Θεό και είχαν τη δύναµη να ανταποκριθούν σε αυτή την κλήση ο καθένας µε τον δικό του τρόπο.
Μας δείχνουν πώς πρέπει να πορευτούµε για να βρούµε αυτή τη χαρά που γεύθηκαν και οι ίδιοι, ακόµα κι αν δεν έχουµε αισθανθεί µια παρόµοια κλήση ή επιθυµία. Μια χαρά που, σ’ αυτόν τον κόσµο, είναι πολύ εύθραυστη, «µια µολυβιά που σβήνει» αν ο κάτοχός της δεν σπεύσει να τη ζωογονήσει όταν τύχει να τη συναντήσει.
