«Ἐπαφίεται στὶς λαϊκὲς τάξεις, ποὺ σήμερα ἀπαρτίζουν σχετικὰ ἑτερογενῆ κοινωνικὰ σύνολα, νὰ καλλιεργηθεῖ μιὰ «συλλογικὴ βούληση». Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ δοθεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἀξιοπρέπεια ἑνὸς πολιτικοῦ ὑποκειμένου ἱκανοῦ νὰ ἐκπληρώσει τὸν ἱστορικό του ρόλο. Ὁ ὅρος «αὐτονομία» μπορεῖ νὰ συνοψίσει αὐτὸν τὸν στόχο, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση ὅτι δὲν θὰ εἶναι συνώνυμος μὲ τὸ ἰδεῶδες τῆς μονάδας, δηλαδὴ μὲ τὴν «ἀνεξαρτησία» τοῦ ἐξατομικευμένου ἀτόμου. (…) Ὅταν μία παγκόσμια ἀλλαγὴ εἶναι ἀδύνατη εἶναι ἀπαραίτητη κατ’ ἀρχὴν ἡ ἐκ νέου δημιουργία χώρων ἐλευθερίας καὶ χώρων συνύπαρξης, «χώρων» ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀπὸ τὶς ζῶνες κυριαρχίας, ποὺ θὰ ἐπιτρέπουν νὰ ἀντιμετωπιστεῖ ἡ κοινωνικὴ ἀποξένωση καὶ θὰ δίνουν τὴν δυνατότητα νὰ ἐπανεμφανιστοῦν κοινὲς ἀξίες καὶ νὰ ἐνθαρρυνθεῖ ἡ ἀναγέννηση τῆς δημόσιας σφαίρας τοῦ ἐνεργοῦ πολίτη, ποὺ συνδέεται μὲ μιὰ πιὸ συμμετοχικὴ καὶ ἄμεση δημοκρατία· ἡ μόνη σὲ θέση νὰ ἐπιτρέπει στοὺς ἀνθρώπους νὰ ἀποφασίζουν οἱ ἴδιοι γιὰ ὅλα ὅσα τοὺς ἀφοροῦν μὲ γνώμονα τὴν ἀλληλεγγύη.»

(Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου)