«…Ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερὰ εἶναι ὁ πολιορκητικὸς κριὸς τῆς κοινωνικῆς μηχανικῆς τῆς Ἐξουσίας· εἶναι ὁ σημαιοφόρος τοῦ πολιτισμικοῦ νεοφιλελευθερισμοῦ. Τοῦτος ἐμφανίζεται πάντα ὡς «ἐπαναστατικὸς», ὑπὲρ τῆς ἀλλαγῆς, ὑπὲρ τῆς ρήξης, εἴτε ὡς Ριζοσπαστικὴ Ἀριστερά, εἴτε ὡς Ἀντισυστημικὴ Ἀριστερὰ κ.ο.κ. Μὲ τὴν ριζοσπαστική της φρασεολογία καὶ τὶς ἀνατρεπτικές της πόζες ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερὰ εἶναι τόσο ἐπικίνδυνη γιὰ τὸν νεοφιλελευθερισμὸ ὅσο καὶ ἕνα γατάκι Βεγγάλης. Ἡ μεταμοντέρνα Ἀριστερά εἶναι ἡ πολιτιστικὴ πρωτοπορία τοῦ Συστήματος. (…)

Ἡ Ἀριστερὰ ταυτίζεται ὅλο καὶ περισσότερο μὲ τὰ στελέχη τῆς ἰθύνουσας πολιτικῆς τάξεως καὶ μὲ τὴν προνομιοῦχο ἀριστοκρατία, ἐνῶ τὰ αἰσθήματα ἀνασφαλείας καὶ ἀγωνίας τῶν κατωτέρων τάξεων βρίσκουν καταφύγιο στὰ «λαϊκιστικὰ» κόμματα· κόμματα γιὰ τὰ ὁποῖα τὸ «προοδευτικὸ» κατεστημένο ἐκφράζει τὴν περιφρόνησή του κατὰ τρόπο τόσο συστηματικὸ καὶ σκαιό. Μία τέτοια ἐκδήλωση ματαιοδοξίας καὶ περιφρόνησης πρὸς τὶς λαϊκὲς τάξεις θυμίζει τὴν συμπεριφορὰ τῶν μελῶν τῆς ἀριστοκρατίας λίγο καιρὸ προτοῦ ξεσπάσει ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Στὴν συνέχεια, ὅπως εἶναι γνωστό, πολλὰ ἦταν ἐκεῖνα τὰ μέλη της ποὺ παρήλασαν ἀπὸ τὴν γκιλοτίνα. Μήπως οἱ σημερινὲς ἰθύνουσες τάξεις χορεύουν στὴν σκιὰ ἑνὸς ἡφαιστείου; Παρατηροῦμε τὴν ἐκδήλωση μίας σειρᾶς παραγόντων ποὺ προδιαγράφουν πρωτοφανεῖς ἐξελίξεις, ὄχι ἀναγκαίως εἰρηνικές.»

(Ἀπὸ τὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ βιβλίου)