Με την παρούσα τέταρτη Ερμηνεία των Ευρωπαϊκών Κανονισμών Ιδιωτικού/Δικονομικού Διεθνούς Δικαίου προσεγγίζεται το κατ’ αντικείμενο ευρύτερο και πρακτικά σημαντικότερο νομοθέτημα του ευρωπαϊκού δικονομικού δικαίου, ο Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12.12.2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις. Ο Κανονισμός αυτός αντικατέστησε την ομότιτλη Σύμβαση των Βρυξελλών του 1968/1978/1982, το πρώτο και κατ’ ουσίαν το μοναδικό δικονομικού χαρακτήρα νομοθετικό κείμενο της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, και τον μετά τη Συνθήκη του Άμστερνταμ απόγονο αυτής, ομότιτλο πάντοτε, Κανονισμό (ΕΚ) 44/2001.
Το αντικείμενο του παρόντος Κανονισμού, οι εν γένει αστικές και εμπορικές υποθέσεις, καλύπτουν το συντριπτικά σημαντικότερο τμήμα των σχετικών διαφορών (όλοι οι υπόλοιποι Κανονισμοί αναφέρονται σε επιμέρους ο καθένας αστικές ή εμπορικές διαφορές, λχ. γαμικές ή κληρονομικές διαφορές, διαφορές διατροφής ή αφερεγγυότητας κ.ο.κ.), ρυθμίζοντας έτσι ένα ευρύτατο πλέγμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η εξαιρετική αυτή πρακτική σημασία του παρόντος Κανονισμού συνδέεται σήμερα με μια κυριολεκτικά ατελείωτη σειρά αποφάσεων του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (πρώην ΔΕΚ), αλλά και των εθνικών δικαστηρίων, που ερμηνεύουν πλείστα όσα ζητήματά του, η προσέγγιση και πολύ περισσότερο η αφομοίωση των οποίων καθίσταται κάθε άλλο παρά ευχερής για κάθε δικαστή ή δικηγόρο που τον απασχολεί το συγκεκριμένο αντικείμενο
