Η φαντασία μου δεν είχε όρια αλλά η πόλη είχε κι εγώ ήθελα να φύγω. Φοβόμουν ότι θα παγιδευόμουν για πάντα εκεί. Ήμουν πολύ μικρή για να ξέρω ότι όλες οι πόλεις τελειώνουν έτσι και τις ζήσεις στο πετσί σου, έτσι κι ο χάρτης τους γίνει στάμπα στην παλάμη σου. Οι δρόμοι τους αρχίζουν να κυλάν στις φλέβες σου, τα φανάρια τους ανάβουν στα μάτια σου, οι ήχοι τους αντηχούν στα αυτιά σου, οι φωνές των ανθρώπων τους βγαίνουν απ’ το στόμα σου, τα νερά τους γεμίζουν το εβδομήντα τοις εκατό του κορμιού σου, τα κτίρια ορθώνονται στα πόδια, τη ραχοκοκαλιά, τα χέρια σου, οι κορυφές των βουνών σμίγουν στο κεφάλι σου, το αίμα σου γίνεται χώμα.  Κι όσο κι αν ανοιγοκλείνεις τα μάτια, τα φανάρια παραμένουν κόκκινα.

ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΜΠΟΟΥΙ

ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ.

Σ’ ένα χωριό των Σερρών, το Αδελφικό, συναντιούνται ο Γιώργος Μελισσινός, χειρουργός από τη Θεσσαλονίκη, που προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό ενός ασθενή του, και η Μάρω Αμπατζή, διορθώτρια σε εφημερίδα, ανύπαντρη μητέρα ενός μωρού, η οποία επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της όταν το διαμέρισμά της στην Αθήνα καταστρέφεται από πυρκαγιά. 

Μπορεί το Αδελφικό να κρύβει τη λύση στις αγωνίες τους ή μήπως το ερημικό χωριό θα δοκιμάσει τα όρια των αναμνήσεων και την πίστη τους στη δυνατότητα για μια νέα αρχή ενώ ο πόνος της απώλειας καραδοκεί; Λίγο πριν τα σαράντα, κι ενώ ο απόηχος της δεκαετίας του ‘90 και της εφηβείας τους δεν έχει σβήσει ακόμη, η Μάρω κι ο Μελισσινός αναγκάζονται να ενηλικιωθούν, να σταθούν στα πόδια τους, να ξεχάσουν και να θυμηθούν.

ΕΝΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΠΟ, ΤΗ ΜΝΗΜΗ, ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΙ

ΚΑΤΑΡΡΕΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ∆ΙΠΛΑΝΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΘΙΚΤΟΙ.