Η περίοδος της βασιλείας του Όθωνα, έως και τον Κριμαϊκό Πόλεμο, προσφέρει το πιο κατάλληλο πλαίσιο για να αναδειχθούν οι αντιφάσεις που χαρακτήριζαν τη στάση των Ελλήνων απέναντι στην Ευρώπη. Δίπλα στις «ιδιοτροπίες» και τις «φαντασίες» τους, καταγράφονται οι πικρίες, οι απογοητεύσεις και οι διαψεύσεις, ή αλλιώς οι φοβίες και οι ανασφάλειές τους απέναντι στους ισχυρούς «προστάτες» τους.

Πώς αντιλαμβάνονταν οι Έλληνες τον ρόλο της Ευρώπης απέναντι στο νεοσύστατο κράτος τους; Πώς αντέδρασαν απέναντι στην υποχώρηση του φιλελληνισμού και στις έμμεσες ή άμεσες επεμβάσεις των εγγυητριών Δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας; Πώς αξίωναν τα «κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» να συνδράμουν αυτές οι Δυνάμεις στην πορεία της εθνικής ολοκλήρωσης –και όχι μόνο–, εξαργυρώνοντας έτσι πολιτικά την πνευματική οφειλή τους στην ένδοξη αρχαιοελληνική κληρονομιά; Η παρούσα μελέτη καταγράφει και αναλύει αυτά τα ζητήματα με βάση τον Τύπο, που συνιστούσε το πιστότερο κάτοπτρο των ιδεολογικών ζυμώσεων στη μετεπαναστατική Ελλάδα.