Το πρώτο μυθιστόρημα της βραβευμένης τετραλογίας του Τζον Απντάικ

με πρωταγωνιστή τον «Λαγό» Άνγκστρομ

Η δύναμη του βιβλίου πηγάζει από μια αίσθηση ότι το σύμπαν σκεπάζει τη μοίρα μας σαν τον μεγάλο, βαρύ και απελπισμένο ουρανό.  – Νόρμαν Μέιλερ, Esquire

H σπουδαιότερη λογοτεχνική παρακαταθήκη του πολυβραβευμένου αμερικανού λογοτέχνη Τζον Απντάικ θεωρείται ως σήμερα ο χαρακτήρας του «Λαγού» Άνγκστρομ στη σειρά TheRabbitseries. Μια τετραλογία που τον παρακολουθεί σε διαφορετικά στάδια της ζωής του, από το 1961 στο Λαγέ Τρέξε ως το 1990 στο Ο Λαγός αναπαύεται. Ο 3ος τίτλος της σειράς Ο Λαγός έχει λεφτά  και ο 4ος Ο Λαγός αναπαύεται, τιμήθηκαν με βραβείο Πούλιτζερ. Το 2010, το περιοδικό Time συμπεριέλαβε το Λαγέ Τρέξε στα εκατό καλύτερα μυθιστορήματα των τελευταίων εκατό χρόνων.

Στο πρώτο μυθιστόρημα της τετραλογίας, διακρίνονται η επίπλαστη ευτυχία, η δίψα για ζωή, το ανεξιχνίαστο υπαρξιακό αδιέξοδο και οι ακατανίκητες τάσεις φυγής του αρχετυπικού «μέσου Αμερικανού» της δεκαετίας του ’50.

Ο Χάρι «Λαγός» Άνγκστρομ, αστέρι του μπάσκετ στα λυκειακά του χρόνια, βρίσκεται στα 26 του παντρεμένος με την Τζάνις, που περιμένει το δεύτερο παιδί τους. Βγάζει τα προς το ζην επιδεικνύοντας έναν «θαυματουργό» αποφλοιωτή για την κουζίνα – μια από τις δεκάδες νεόκοπες οικιακές συσκευές που κατέκλυσαν την αγορά της αισιόδοξης μεταπολεμικής Αμερικής. Μέχρι που ξαφνικά ο Λαγός ανακαλύπτει ότι το μόνο που θέλει είναι να φύγει, ν’ αφήσει πίσω του τη ζωή στο προάστιο της μικρής του πόλης στην Πενσιλβάνια και όλο το προδιαγεγραμμένο μέλλον που του επιφυλάσσει. Αλλά πόσο μακριά μπορεί στ’ αλήθεια να φτάσει;

Εξέχουσα μορφή των αμερικανικών γραμμάτων του 20ου αιώνα, ο Τζον Απντάικ (1932-2009) ήταν από τους παραγωγικότερους λογοτέχνες, διατηρώντας παράλληλα επί δεκαετίες τη συνεργασία του με έντυπα όπως το New Yorker και το New York Review of Books ως βιβλιοκριτικός και τεχνοκριτικός. Το αμίμητο στυλ γραφής του χαρακτηρίζει όλο το συγγραφικό του έργο – μια ρευστή πρόζα με μεγάλο γλωσσικό πλούτο, «εστιακό» βάθος και ανάγλυφη περιγραφικότητα, στοιχεία που ο ίδιος χαρακτήρισε κάποτε «φόρο τιμής στην ομορφιά του κοινότοπου».