Είναι γνωστό πως το έργο του Μαίτερλινκ δεν κατηγοριοποιείται εύκολα, καθώς, πέρα από το θέατρο και την ποίηση, και εν γένει τη λογοτεχνία, ο «Φλαμανδός Σαίξπηρ» καταπιάστηκε επίσης με τη φιλοσοφία, την εκλαϊκευμένη επιστήμη, την πολιτική, τη μελέτη των θρησκειών, τα παραψυχολογικά φαινόμενα και τη μεταφυσική, αλλά και τη βοτανολογία ή τη μελισσοκομία…

Τα δύο όμορφα κείμενα που περιλαμβάνονται σε τούτο το μικρό βιβλίο, ωστόσο, δεν συνιστούν τα απομνημονεύματα ενός φυσιοδίφη. Αντίθετα, σκοπό έχουν ν’ αναδείξουν το ενδιαφέρον του λογοτέχνη για τα συστατικά του μικρόκοσμου. Ο Μαίτερλινκ εστιάζει στην αδιάκοπη αλληλεπίδραση ανάμεσα στο ανθρώπινο και το ζωικό σύμπαν. Μελετά τις κοινωνικές μέλισσες και τον εξημερωμένο σκύλο επιχειρώντας να μελετήσει τον άνθρωπο. Θεωρεί πως ο άνθρωπος, γεμάτος αλαζονεία, ασκεί εξουσία σ’ ένα σύμπαν που στην ουσία δεν καταλαβαίνει. Από τις μέλισσες και το σκύλο, ο άνθρωπος πρέπει να πάρει ένα μάθημα ταπεινότητας και σύνεσης – κι η Φύση είναι αυτή που του δίνει τα ερμηνευτικά κλειδιά.

Ειδικότερα όσον αφορά τον σκύλο, δε, –που, φυσικά, έχει εμπνεύσει και άλλους συγγραφείς, όπως τον Κίπλινγκ ή τον Στήβενσον–, ο Μαίτερλινκ σε τούτες τις σελίδες υπογράφει ενδεχομένως τον πιο τρυφερό, συγκινητικό και υπέροχο ύμνο στον –από καταβολής κόσμου– καλύτερο φίλο του ανθρώπου…