O λό­γος Προς Αλεξανδρείς εκ­φω­νεί­ται α­πό τον Δί­ω­να σε μια συ­νέ­λευ­ση του λα­ού της Α­λε­ξάν­δρειας της Αι­γύ­πτου, η ο­ποί­α λαμ­βά­νει χώ­ρα στο θέ­α­τρο της πό­λης. Ο σκο­πός για τον ο­ποί­ο εκ­φω­νεί­ται δεν εί­ναι γνω­στός, ό­μως α­πό την έ­κτα­ση του λό­γου και α­πό την α­συ­νή­θι­στη προ­σο­χή με την ο­ποί­α τον πα­ρα­κο­λου­θεί ο λα­ός της Α­λε­ξάν­δρειας, ο ο­ποί­ος ε­κεί­νη την ε­πο­χή δεν φη­μι­ζό­ταν για τη πει­θαρ­χί­α και τη σο­βα­ρό­τη­τά του, φαί­νε­ται ό­τι ο Δί­ων ή­ταν φο­ρέ­ας κά­ποιας ση­μα­ντι­κής α­πο­στο­λής. Ο λό­γος πα­ρου­σιά­ζει ι­διαί­τε­ρο εν­δια­φέ­ρον για­τί α­να­φέ­ρε­ται σε πε­ρι­στα­τι­κά της πο­λι­τι­κής και πνευ­μα­τι­κής ζω­ής της πό­λης τα ο­ποί­α μας εί­ναι πα­ντε­λώς ά­γνω­στα α­πό ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη πη­γή.

Ο Ταρσικός Α΄, ο ο­ποί­ος εί­ναι κα­τά βά­ση ε­πι­δει­κτι­κός, κι­νεί­ται στα ό­ρια με­τα­ξύ της σο­φι­στι­κής ε­πί­δει­ξης και της η­θι­κής φι­λο­σο­φι­κής δια­τρι­βής. Εκ­φω­νή­θη­κε κα­τά πά­σα πι­θα­νό­τη­τα στο θέ­α­τρο της Ταρ­σού, της με­γα­λύ­τε­ρης πό­λης της Κι­λι­κί­ας της Μι­κράς Α­σί­ας, ό­που οι πο­λί­τες εί­χαν προ­σκα­λέ­σει τον Δί­ω­να να ε­πι­δεί­ξει το ρη­το­ρι­κό του τά­λα­ντο. Για την ε­πί­δει­ξη αυ­τή ο ρή­το­ρας ε­πι­λέ­γει έ­να φαι­νο­με­νι­κά ευ­τε­λές και κω­μι­κό θέ­μα, το ο­ποί­ο ε­ντού­τοις ο ί­διος θε­ω­ρεί ό­τι έ­χει σο­βα­ρές η­θι­κές διαστάσεις και α­πο­τε­λεί έν­δει­ξη η­θι­κής έ­κλυ­σης και κα­τά­πτω­σης της πό­λης. Το θέ­μα αυ­τό ή­ταν έ­νας πε­ρί­ερ­γος ή­χος που πα­ρή­γαν οι πο­λί­τες της Ταρ­σού με τα ρου­θού­νια τους στις με­τα­ξύ τους συ­ζη­τή­σεις και κοι­νω­νι­κές συ­να­να­στρο­φές.

Με τον Ταρ­σι­κό Β΄ βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε έ­ναν ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό λό­γο, συμ­βου­λευ­τι­κό αυ­τή τη φο­ρά, του ο­ποί­ου ο τό­νος εί­ναι ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κός α­πό τον Α΄, α­πο­τέ­λε­σμα πι­θα­νώς μιας άλ­λης ε­πί­σκε­ψης του Δί­ω­να στην ί­δια πό­λη. Έ­τσι, ε­νώ στον Ταρ­σι­κό Α΄ ο ρή­το­ρας προ­σκα­λεί­ται α­πό το κοι­νό να μι­λή­σει, στον Ταρ­σι­κό Β΄ παίρ­νει με δι­κή του πρω­το­βου­λί­α τον λό­γο, κο­μί­ζο­ντας στον λα­ό της Ταρ­σού έ­να μή­νυ­μα, πι­θα­νώς ως α­πε­σταλ­μέ­νος του αυ­το­κρά­το­ρα.

Ο λόγος Εν Κελαιναίς της Φρυγίας α­νή­κει στο εί­δος των ε­πι­δει­κτι­κών λό­γων και κι­νεί­ται και αυ­τός, ό­πως και ο Ταρ­σι­κός Α΄, στα ό­ρια με­τα­ξύ της σο­φι­στι­κής φλυα­ρίας και της η­θι­κής φι­λο­σο­φι­κής διά­λε­ξης. Εκ­φω­νή­θη­κε στις Κε­λαι­νές, μια μεγάλη πό­λη της Φρυ­γί­ας κο­ντά στις πη­γές του πο­τα­μού Μαί­αν­δρου και ση­μα­ντι­κό σταυ­ρο­δρό­μι δια­φό­ρων ε­μπο­ρι­κών δρό­μων. Οι πε­ρι­στά­σεις υ­πό τις ο­ποί­ες εκ­φω­νή­θη­κε δεν εί­ναι γνω­στές, φαί­νε­ται ό­μως ό­τι το α­κρο­α­τή­ριό του εί­ναι έ­να πλή­θος πε­ριέρ­γων που συ­γκε­ντρώ­θη­κε πι­θα­νώς στο θέ­α­τρο εί­τε για δια­σκέ­δα­ση εί­τε σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση για κά­ποιον α­νε­πί­ση­μο λό­γο. Ο βα­σι­κός σκο­πός του λό­γου εί­ναι η­θι­κός. Ο ρή­το­ρας α­πευ­θύ­νει στους κα­τοί­κους την πα­ραί­νε­ση να μη θε­ω­ρούν την ε­ξω­τε­ρι­κή εμ­φά­νι­ση των αν­θρώ­πων εν­δει­κτι­κή του χα­ρα­κτή­ρα τους.